Kick vertelt

"Hij werkte wel. Zonder Duke hadden jullie me die keer onder controle gekregen. Maar de angst is te groot en dan grijpt Duke in." Richard trekt kort zijn wenkbrauwen op. Dus toch. Er was een hoop discussie geweest waar het nou fout was gegaan. Alles ging zoals het hoorde, maar toch ging het niet.
"Het klinkt alsof de angst immens is, kan je wat inzicht geven hoe dat kan?" Kick aarzelt. De informatie kan hem helpen haar gedrag beter in te schatten en dat kan veiligheid bieden later, het kan ook zorgen dat het gigantisch uit de hand gaat lopen. Hij kijkt haar vriendelijk aan, geïnteresseerd maar niet eisend, ze sluit even haar ogen en haalt diep adem.
"Ik ben opgegroeid op heel veel plaatsen, door familieomstandigheden kon ik niet bij mijn moeder blijven, mijn vader heb ik nooit gekend. Ik werd gezien als een lastig kind en ik heb ontzettend veel pleeghuizen gezien. Uiteindelijk heb ik van mijn 8e tot mijn 11e op een militaire kostschool gezeten, nadat jeugdzorg geen raad meer met mij wist. Het was mijn eerste echte thuis. Maar voordat daar eenmaal beland was, had ik al een hoop narigheid meegemaakt. Het hebben van minimaal één vluchtweg betekende dat ik mijzelf in veiligheid kon brengen als het weer eens fout ging. Ik heb periodes als straatrat geleefd, want dat was veiliger dan in de volgende pleeglocatie. Wat ik wel altijd heb geprobeerd te doen was in de Martial arts actief te zijn. Meestal was er wel een dojo waar ik, als ik hielp met spullen sjouwen, gratis mee mocht doen en anders mocht ik vaak in ieder geval aan de kant kijken. Zo ben ik al vroeg, met 6, aan de naam Kick gekomen, en meer dan eens heeft deze hobby mijn leven gered. Toen ik 13 was raakte ik zwanger na een groot martial arts toernooi waar ik tweede was geworden. De kampioen en ik waren dronken en het is uit de hand gelopen tijdens het kampioensfeest. Met mijn hoeveelheid geluk was het dan ook direct raak. 8 maanden later werd mijn dochtertje geboren, een bundeltje gelukzaligheid en hoewel ik er hemel en aarde voor heb moeten bewegen, kon ik voor haar blijven zorgen. Ik was opeens volwassen en na enige tijd was er een pleeggezin die ons beide in huis wilde nemen en besefte dat ik wel de moeder zou blijven van Blind Eye, zoals de bijnaam van mijn dochter is. Haar ogen hebben een visus van minder dan 0.1, maar gelukkig is haar zicht geweldig. Hoewel dat niet in visus te meten valt, zou het een visus van meer dan 2 zijn. Haar ogen waren volledig wazig en ze droeg vaak een zonnebril omdat mensen haar dan serieus namen, anders zagen ze haar enkel als hulpeloos terwijl ze dus eigenlijk overal zicht op had, ze kon alleen geen kleuren zien, want dat is iets dat alleen met je ogen kan. Zicht kan je het beste vergelijken met een infraroodcamera." Ze stopt even met vertellen, ze heeft Blind Eye al lang niet meer gezien en ze mist haar vreselijk. Even is ze terug bij haar, met een arm om haar heen kijken ze samen naar de wereld zoals alleen haar familie dat kan doen. De veteraan en Richard kijken geïnteresseerd, maar zwijgen, wachtend totdat zij zo ver is dat ze verder kan gaan of aangeeft niet verder te willen.
"Dit pleeggezin was een goeie, en samen groeiden we op. Blind Eye was dol op dieren en ook dol op Spock, mijn hulphond van dat moment. Maar haar grote liefde lag bij de paarden en uiteindelijk mocht ze met 3 jaar op de manege gaan paardrijden. Ze werd altijd op een oude pony ingedeeld en ze vond dat hij kapot was. Hoewel ze niet exact kon benoemen wat er aan de hand was, had ze wel gelijk. Hij had ernstige artrose en andere botwoekeringen maar de manege was heel duidelijk, of ze gaat op dat paard, of ze rijdt helemaal niet. Het was een extreem braaf paardje en ze wilde erg graag, dan toch op de kapotte, en ik vond het goed. Jantje heette hij. Een half jaar reed ze al, toen ik voor één keer er niet bij was. Ik was naar de luchtmachtdagen en haar pleegmoeder was mee naar de manege. Het was een slechte dag en er waren op de luchtmachtdagen al twee incidenten geweest toen ik het  belletje kreeg." ze slikt en Duke drukt zijn kop tegen haar aan. Kut, ze wil er niet aan terug denken, maar ze kan niet anders. Het hoort erbij, het verhaal is anders niet compleet. Ze slikt nogmaals en gaat dan verder.
"Het was de manege-eigenaar, dat er een ongeluk gebeurd was en dat de ambulance onderweg was, of Blind Eye nog allergieën of zoiets had waar rekening mee gehouden moest worden. De grond werd onder mijn voeten weggeslagen en een fractie van een seconde had ik al mijn aandacht nodig om niet om te vallen. 'ze is cc- dus ze mag geen bloedtransfusies, ze is cc-' weet ik uit te brengen. Dan vind ik mijn balans weer terug en vraag wat er exact aan de hand is. Jantje blijkt opeens als een idioot te zijn gaan bokken, Blind Eye is in paniek geraakt maar wel blijven zitten en toen heeft Jantje geprobeerd via de spiegel de bak uit te springen. Achter de spiegel zat een betonnen wand, Jantje was op slag dood maar Blind Eye was bewusteloos. Ze houden haar stabiel en de ambulance is al onderweg, of er echt niet meer medische aandachtspunten zijn. "Nee, ze mag echt geen bloedtransfusies.", dan wordt er opgehangen. Ik wil nog maar één ding en dat is terug daarheen. Ik had mijn eerste rijlessen al gehad en wist dat ik kon autorijden, maar ik had geen auto tot mijn beschikking. Iemand van de marechaussee komt aanlopen, het is een man die me bij een vorig incident al geholpen had. 'Gaat het wel?' vraagt hij en ik geef aan dat ik nu per direct terug ga naar mijn woonplaats. Als hij vraagt hoe, geef ik aan met de auto. Hij trekt een wenkbrauw op en geeft aan dat ik geen rijbewijs heb. 'Dat maakt niet uit, ik ga nu terug'. Hij blokkeert mijn pad en vraagt me mijn autosleutels te geven. 'die heb ik niet.' opnieuw gaat zijn wenkbrauw omhoog. 'Hoezo wil je terug?' vraagt hij, terwijl hij me blijft blokkeren. 'mijn dochter, er is een ongeluk gebeurt.' stamel ik. Hij zegt dat hij heel even iets moet regelen en dan rijdt hij mij. Hij wist dat het gevecht met mij aan gaan een nare strijd zou worden en hij begreep het wel. Hij begreep me altijd. Het was een goeie, een echte wesp. En hij wist dat de strijd aangaan of mij rijden de enige twee opties waren. Hij reed.