Het herstel

Terwijl we naar zijn auto liepen kreeg ik opnieuw een belletje. Het was een broeder deze keer, of ze nog medische indicaties had. Opnieuw gaf ik aan dat ze cc- was, dat ze geen bloedtransfusies mocht. Hij gaf aan dat ze haar gestabiliseerd hadden en dat ze naar het ziekenhuis gevlogen zou worden. Ze zou geopereerd moeten worden dus ik kon wel die kant op komen maar het had geen haast, ze was in goede handen en ik zou niets bij kunnen dragen. Ik ging toch met spoed. Mijn meisje..." tranen wellen in haar ooghoeken op. Ze kon er niets aan doen, de vreselijke angst en pijn waren nog altijd diep. Richard en de veteraan keken haar begrijpend aan en blijven zwijgen. Ze ademt een aantal keer diep in en uit, dan gaat ze verder.
"de hele reis is de man van de marechaussee tegen me blijven praten, moed aan het in  blijven praten, me rust aan het inpraten, terwijl ik kapot aan het gaan was achterin de auto. Mijn meisje, mijn meisje, mijn arme meisje. Eenmaal in het ziekenhuis is hij bij mij gebleven terwijl ik het ernstige nieuws te horen kreeg van hoe mijn meisje er aan toe was.
Haar lever was gescheurd en ze gingen proberen daar 30% van te redden, ze had drie breuken in haar wervelkolom, waaronder in haar nek. Ze had een schedelbasisfractuur, en een scheurtje in haar schedel, daarnaast had ze nog 19 andere breuken en 11 fissuren verspreid over haar lichaam. Ze was echt volledig gebroken en de overlevingskansen waren klein, zeker omdat ze geen bloedtransfusies mocht. Of ik het echt niet toe ging staan. Ik was verbijsterd, want dat ze niet mocht had niets met mij te maken. CC- betekent in het beste geval dat er enkele bloeddonors zijn die haar bloed kunnen geven, eigenlijk altijd familie, die exact dezelfde samenstelling hebben, maar meestal betekent het dat er alleen eigen bloed gebruikt kan worden en ze was nog zo klein dat er nog geen bloed van haar was opgeslagen. Ik was in het verleden wel getest, maar haar en mijn bloed weken te veel af en gaven al verklonteringsverschijnselen. Ik was geen match en dus moest ze het echt op eigen krachten doen.
De zuster gaf aan dat de bloedtest AB+ aangaf, en dat bloed was er. Moeizaam gaf ik aan dat ze de andere test ook moesten doen. Een bloedgroep testen kan op twee manieren, je kan kijken bij welke plasma's de rode bloedcellen van de patient verklonteren, je kan ook kijken welke rode bloedcellen bij het plasma van de patient verklonteren. Normaal komt er uit beide testen dezelfde uitslag, bij cc- dragers komt uit de eerste test AB+ en de tweede test O-. Omdat ik erop aandrong werd de tweede test ook gedaan, ze bleek inderdaad twee verschillende testresultaten te geven, en ook de zuster begreep nu wat CC- betekende, dat het geen kwestie was van niet willen maar medisch gezien echt niet mogen, die bloedtransfusies. Het klonk flauw om er zo op door te drammen, maar anders liep ik het risico om uit de ouderlijke macht geplaatst te worden tijdelijk om zo toch deze actie uit te kunnen voeren en haar overlevingskansen waren al zo minimaal.
Uiteindelijk heeft ze 12 weken in het ziekenhuis gelegen, ze heeft het overleefd en toen ze eenmaal goed bij kennis begon te komen en niet meer in de war was door de pijnmedicatie begon ze te vragen naar Jantje. Ze begon ook te vertellen wat er gebeurde en uiteindelijk kon ik uit haar beschrijving opmaken dat er waarschijnlijk een zenuw klem is komen te zitten doordat er bij het artrosedeel wat verkeerd schoof. Die pijn heeft Jantje gek gemaakt en heeft het ongeluk tot gevolg gehad. Pure pech dus en eigenlijk had ze altijd gelijk gehad dat het paardje kapot was geweest. Ook gaf ze duidelijk aan weer te willen paardrijden zodra het kon en dus ben ik op zoek gegaan naar een klein vriendelijk uiterst braaf heel paardje en ik heb er eentje gevonden, een week voordat ze ontslagen werd. Ruby was het helemaal en zodra ze mocht van de artsen zijn we iedere dag erheen geweest.
Blind Eye bleek psychisch toch een behoorlijke opdonder gehad en de stapjes waren klein. Aan het begin was aaien met de staldeur ertussen al het matje, maar ze wilde zo graag dat we iedere dag bleven gaan en iedere dag ging ze weer een klein stapje verder. Uiteindelijk klom ze erop, nog wat later stapte ze rond en 4 dagen voor haar 4e verjaardag was ze voor het eerst weer in galop. De gang waarin het allemaal mis was gegaan. Ze vond het geweldig, hoewel ze het ook heel eng vond. De dag daarna was alles anders." Kick zwijgt. Eigenlijk was het gehele stuk over haar dochter een opbouw naar wat er nu aan tekst moest komen. De tijd waar ze niet aan terug wil denken, de desolatie die ze nog altijd voelt. Met trieste ogen kijkt ze om zich heen, Duke drukt zich opnieuw tegen haar aan, Richard knikt bemoedigend. Ze haalt nog eens diep adem.