Grenzen vervagen

Haar lip trilt, ze ziet haar glas staan en neemt een slokje van de ondertussen lauwe cola. Richard zit nog altijd met zachte ogen oprecht geïnteresseerd naar haar te kijken. De veteraan kijkt met verwondering. De barman is ondertussen gaan zitten aan het tafeltje dat ondertussen blinkend schoon is, het kijkt verdwaasd, verward en verbaasd. Het verhaal is zo bizar dat het eigenlijk niet te bevatten is. Maar ook zo heftig dat het eigenlijk niet te verzinnen valt. Bij zo veel pech valt de overval bij hem afgelopen nacht in het niet. Dat is dan wel eng, maar de schade blijft beperkt en doordat hij meewerkte werden ze niet agressief en waren ze zo weer weg. Haar lijkt het wel te achtervolgen en dat ze dan op een keer knapt, dat begrijpt hij eigenlijk wel. Kick wil niet meer verder, de herinneringen zijn ontzettend pijnlijk. Duke steunt haar, maar het is eigenlijk genoeg geweest voor vanavond. Ze weet niet goed waar ze haar blik moet laten, ze weet dat het belangrijkste deel nog niet geweest is maar ze kan niet meer. De emoties hebben haar leeggezogen.
Richard ziet het ook en hij reikt rustig en voorzichtig met de rug van zijn hand naar haar toe, ze neigt iets naar hem, minimaal maar het signaal is voldoende en hij wrijft tegen de zijkant van haar knie. "kan je nog een heel korte samenvatting geven van wat er volgde? Dan doen we de rest morgen als je daar behoefte aan hebt." Kick knikt, ze kalmeert iets, het was een goede oplossing en het geeft haar rust.
"Ik word wakker in een gesloten inrichting. De zusters zijn er vriendelijk maar al snel blijkt dat ik heel slecht op een hoop medicatie reageer. De emoties vervagen en ik lijk kalmer, maar tegelijkertijd voel ik ook dat mijn grenzen vervagen en na een eerste, gelukkig beperkt, incident, jaagt dat me angst aan. De medicatie wordt opgeschroeft om incidenten te voorkomen en ik voel hoe ik steeds verder een tikkende tijdbom wordt terwijl mijn hoofd tegelijkertijd steeds bedompter wordt. Alle gedachten zakken naar de achtergrond, naar een waas, behalve één. Ik moet daar weg. Ik moet daar echt weg. En uiteindelijk lukt het me om door de deur van de afdeling te glippen. Een zuster probeert me nog tegen te houden maar de zuster vliegt enkele meters door de lucht voordat ze tegen de muur aan knalt. Beneden is voor mij geen mogelijkheid  om te ontsnappen, in de weinige momenten met iets zicht is me dat wel duidelijk geworden, en dus vlieg ik dwars door het raam op de eerste verdieping. Ik kan me vastgrijpen aan de boom die er schuin voor staat en van daaruit kan ik me gemakkelijk naar beneden laten vallen. Ik ren weg en doordat het pand in een wat bossige omgeving staat ben ik al snel in mijn element. Mijn conditie is belabberd van de tijd dat ik daar ben geweest en mijn hoofd is mistig van de medicatie, na een eindje rennen besluit ik dat ik ver genoeg weg ben. Ik klim in een hoge boom en wordt, blijkt naderhand, pas ruim 3 dagen later weer wakker.
Mijn lichaam voelt slap en ik heb een gigantische kater van het cold-turkey van alle medicatie af raken. Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk heb ik alle eindjes netjes weggewerkt. In het land waar dit afspeelde word ik niet meer gezocht en hoor ik niet meer thuis in een gesloten inrichting. Maar dit is het kritieke omslagpunt geweest waar ik van angstig en wat claustrofobisch naar kleine ruimtes en insluiten ben gegaan naar doodangsten en volledig de weg kwijtraken. IK ben later in een totaal andere situatie gemarteld en hoewel dat qua pijn erger was, was daar in ieder geval de intensie de uitvoering. Ik kon er niet tegen dat de zusters me echt probeerden te helpen maar me gruwelijk in de vernieling aan het werken waren. Het kwam niet goed, en het kwam niet goed omdat ze me hielpen. Ik had enkel tijd nodig, geen medicatie. De grootste angst is dat ik mijn vrijheid verlies en daarmee de controle over mijn medicatiegebruik. Het is nog niet mis gegaan, maar het is tijdens mijn institutionering wel twee keer bijna mis gegaan, ik had daar bijna iemand gedood doordat mijn grenzen vervaagd waren en ik weet niet of ik daar mee kan leven, als ik iemand dood omdat ik mijn zelfbeheersing kwijt ben. Dat mag Echt niet gebeuren."
Kicks hoofd deint een aantal keer op en neer terwijl ze de conclusie in haar hoofd accepteert en dan pakt ze haar glas cola. Met kleine slokjes drinkt ze hem leeg terwijl de stilte de ruimte vult, haar verhaal wordt nagekauwd, een hoop raadsels zijn voor Richard opgelost, een hoop raadsels zijn er voor de barman en de veteraan bij gekomen. Haar leven is geen leven dat je wilt leven, maar toch is zij uiteindelijk blij haar leven te leven. Ze leeft niet voor niets nog steeds.