Grenzen vervagen

Haar lip trilt, ze ziet haar glas staan en neemt een slokje van de ondertussen lauwe cola. Richard zit nog altijd met zachte ogen oprecht geïnteresseerd naar haar te kijken. De veteraan kijkt met verwondering. De barman is ondertussen gaan zitten aan het tafeltje dat ondertussen blinkend schoon is, het kijkt verdwaasd, verward en verbaasd. Het verhaal is zo bizar dat het eigenlijk niet te bevatten is. Maar ook zo heftig dat het eigenlijk niet te verzinnen valt. Bij zo veel pech valt de overval bij hem afgelopen nacht in het niet. Dat is dan wel eng, maar de schade blijft beperkt en doordat hij meewerkte werden ze niet agressief en waren ze zo weer weg. Haar lijkt het wel te achtervolgen en dat ze dan op een keer knapt, dat begrijpt hij eigenlijk wel. Kick wil niet meer verder, de herinneringen zijn ontzettend pijnlijk. Duke steunt haar, maar het is eigenlijk genoeg geweest voor vanavond. Ze weet niet goed waar ze haar blik moet laten, ze weet dat het belangrijkste deel nog niet geweest is maar ze kan niet meer. De emoties hebben haar leeggezogen.
Richard ziet het ook en hij reikt rustig en voorzichtig met de rug van zijn hand naar haar toe, ze neigt iets naar hem, minimaal maar het signaal is voldoende en hij wrijft tegen de zijkant van haar knie. "kan je nog een heel korte samenvatting geven van wat er volgde? Dan doen we de rest morgen als je daar behoefte aan hebt." Kick knikt, ze kalmeert iets, het was een goede oplossing en het geeft haar rust.
"Ik word wakker in een gesloten inrichting. De zusters zijn er vriendelijk maar al snel blijkt dat ik heel slecht op een hoop medicatie reageer. De emoties vervagen en ik lijk kalmer, maar tegelijkertijd voel ik ook dat mijn grenzen vervagen en na een eerste, gelukkig beperkt, incident, jaagt dat me angst aan. De medicatie wordt opgeschroeft om incidenten te voorkomen en ik voel hoe ik steeds verder een tikkende tijdbom wordt terwijl mijn hoofd tegelijkertijd steeds bedompter wordt. Alle gedachten zakken naar de achtergrond, naar een waas, behalve één. Ik moet daar weg. Ik moet daar echt weg. En uiteindelijk lukt het me om door de deur van de afdeling te glippen. Een zuster probeert me nog tegen te houden maar de zuster vliegt enkele meters door de lucht voordat ze tegen de muur aan knalt. Beneden is voor mij geen mogelijkheid  om te ontsnappen, in de weinige momenten met iets zicht is me dat wel duidelijk geworden, en dus vlieg ik dwars door het raam op de eerste verdieping. Ik kan me vastgrijpen aan de boom die er schuin voor staat en van daaruit kan ik me gemakkelijk naar beneden laten vallen. Ik ren weg en doordat het pand in een wat bossige omgeving staat ben ik al snel in mijn element. Mijn conditie is belabberd van de tijd dat ik daar ben geweest en mijn hoofd is mistig van de medicatie, na een eindje rennen besluit ik dat ik ver genoeg weg ben. Ik klim in een hoge boom en wordt, blijkt naderhand, pas ruim 3 dagen later weer wakker.
Mijn lichaam voelt slap en ik heb een gigantische kater van het cold-turkey van alle medicatie af raken. Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk heb ik alle eindjes netjes weggewerkt. In het land waar dit afspeelde word ik niet meer gezocht en hoor ik niet meer thuis in een gesloten inrichting. Maar dit is het kritieke omslagpunt geweest waar ik van angstig en wat claustrofobisch naar kleine ruimtes en insluiten ben gegaan naar doodangsten en volledig de weg kwijtraken. IK ben later in een totaal andere situatie gemarteld en hoewel dat qua pijn erger was, was daar in ieder geval de intensie de uitvoering. Ik kon er niet tegen dat de zusters me echt probeerden te helpen maar me gruwelijk in de vernieling aan het werken waren. Het kwam niet goed, en het kwam niet goed omdat ze me hielpen. Ik had enkel tijd nodig, geen medicatie. De grootste angst is dat ik mijn vrijheid verlies en daarmee de controle over mijn medicatiegebruik. Het is nog niet mis gegaan, maar het is tijdens mijn institutionering wel twee keer bijna mis gegaan, ik had daar bijna iemand gedood doordat mijn grenzen vervaagd waren en ik weet niet of ik daar mee kan leven, als ik iemand dood omdat ik mijn zelfbeheersing kwijt ben. Dat mag Echt niet gebeuren."
Kicks hoofd deint een aantal keer op en neer terwijl ze de conclusie in haar hoofd accepteert en dan pakt ze haar glas cola. Met kleine slokjes drinkt ze hem leeg terwijl de stilte de ruimte vult, haar verhaal wordt nagekauwd, een hoop raadsels zijn voor Richard opgelost, een hoop raadsels zijn er voor de barman en de veteraan bij gekomen. Haar leven is geen leven dat je wilt leven, maar toch is zij uiteindelijk blij haar leven te leven. Ze leeft niet voor niets nog steeds.

De muur uitbreken

"Als ik weer bijkom voelt mijn lichaam anders, verward. Het is nog wel wat slap, maar al veel minder dan eerst. Maar de emoties zijn nu wel aanwezig, ze volgen alleen niet de gedachten. Alle emoties razen door elkaar: angst, blijdschap, woede, afschuwing, verdriet, verbazing, angst. Ik ben weer in een andere ruimte, deze ruimte herken ik wel, het is een cel. Nog steeds heb ik geen zicht en opeens hoor ik de deur van het slot gehaald worden. Ik schiet rechtop en spring naast mijn bed. Met moeite weet ik mijzelf staande te houden als de deur open gaat en er staan 2 agenten. Ik word aangesproken maar merk dat ik moeite heb mijn aandacht bij het gesprek te houden. Dan stapt er één offensief naar mij toe en ik wil direct de aanval ingaan, maar mijn lichaam reageert vertraagd. Hij deinst wat terug en ik zet de aanval niet door. De ander begint weer tegen mij in te praten, antwoorden uit te lokken, maar de tekst dringt maar beperkt tot mij door en van antwoorden is sowieso geen sprake. Opeens besef ik me iets, waar is Blind Eye? De agenten staan voor de vrijwel gesloten deur dus dat is geen optie, maar ik moet haar gaan zoeken, ik moet weg daar! Ik focus me op de meest waarschijnlijke manier naar buiten. De muur tegenover de deur. Dan vlieg ik die aan. De agenten aarzelen even als ik de muur aanvlieg maar proberen dan in te grijpen. Ze worden offensief en dus vlieg ik hen aan. Dan blijkt de deur vrij te zijn en probeer ik hem open te duwen maar het gaat niet. Met grof geweld beuk, schop en sla ik tegen de deur maar hij blijkt minder mee te geven dan de muur dus ik ga toch weer voor de muur. De agenten staan tegen de zijwand aan, ik negeer ze en begin furieus de muur te rammen. Ik moet weg, ik moet naar haar toe. Ik moet! Op een keer zijn de agenten weg. Ik heb ze niet vertrekken maar ze waren weg en de deur is dicht. Mijn handen bloeden en een teen is gebroken maar ik ga door, ik moet Blind Eye zoeken.
Opeens word ik tegen de muur gedrukt. Wat doet dat en hoe komt het binnen? IK heb geen deuren gehoord en mijn zicht is nog altijd afwezig. Het zijn schilden, besef ik me. Met twee schilden word ik tegen de muur gehouden. Ik probeer me te verzetten maar het lukte niet. Met mijn hoofd kan ik nog wat bewegen en dus sla ik ermee heen en weer proberend wat meer ruimte te creeëren. Dat ik daarmee ook tegen de muur sla interesseert me niet, ik merk het niet eens. Mijn hoofd wordt even naar achteren gehouden als ik weer ermee probeer te slaan en er wordt iets tussen mijn hoofd en de muur geschoven. Daarna drukken ze mijn hoofd er tegen aan, het is een beetje zacht. Ik probeer me nog altijd te verzetten maar de beweging met mijn hoofd is beperkt en ook mijn lichaam kan eigenlijk niet echt bewegen. Hoe lang het duurt weet ik niet maar opeens voel ik een hand vastgepakt worden. De druk wordt iets van het schild bij die hand afgehaald, maar zelfs het kleine beetje verschil is al te veel. Ik duw mijzelf zijwaarts en draai me een klein beetje zodat ik mijn voet tegen de muur kan zetten en me kan lanceren. De schilden klappen tegen de muur aan.
Er staat een broeder naar me te kijken, ontspannen, nonoffensief. De deur is open. De deur is open! Een andere broeder staat vlakbij de deur en hij ziet me kijken. In het moment dat ik erheen wil duiken springt hij er ook voor, naar achteren gebogen en met zijn handen en voeten tegen de deurpost aan beide zijden. Hij is non-offensief en dus kan ik niet door hem heen. Ik brul tegen hem en begin de deurpost en de muur naast de deurpost te slaan te schoppen. Hij wordt lijkbleek maar blijft moedig de deurpost vasthouden, hij blijft nog altijd non-offensief. Dan voel ik van achteren een arm om mijn nek geslagen worden. Ik val stil, heel even. Dan ga ik verder met de deurpost en de muur aanvallen, de arm wordt aangespannen. Nog enkele seconden ga ik door, daarna, niets meer."
Ze kijkt naar haar knokkels en haar vingergewrichten. Ze zijn beschadigd en misvormd door de slijtage en het vele littekenweefsel. Het was toen de eerste keer, maar zeker niet de laatste keer dat ze via de muur weg probeerde te komen. Haar handen laten er de sporen van zien.
"Als ik weer bij kom lig ik met mijn buik op de grond, een kussentje onder mijn hoofd en mijn armen in een gespreidde houding. Mijn benen zijn gekruist en omhoog naar mijn rug gevouwen, op het kruispunt wordt druk uitgeoefend. Mijn armen worden bij mijn schouders en net onder mijn ellebogen geblokkeerd, mijn hoofd wordt zijwaarts tegen het kussentje aangedrukt. Er wordt een naald in mijn arm geschoven en ik probeer me te verzetten. Er wordt tegen me gepraat maar het dringt niet tot me door wat ze zeggen. Waar is Blind Eye? Ik wil naar Blind Eye toe. De tranen lopen over mijn wangen en ik voel de vechtlust uit me zakken. Ik word nog altijd gefixeerd, maar er is rust in de ruimte. Er is geen stress meer behalve die van mij. Mijn zicht keert een klein beetje terug en ik heb zicht op hoe de mannen en vrouw mij vasthouden. Ze zijn ingespannen, maar niet meer boos. Er is geen agressie en eigenlijk zelfs geen offensieve houding meer. Het is een feitelijke houding, er wordt gewerkt vanuit rust. Een broeder vangt mijn blik, het zijn zijn woorden die tot me door dringen 'alles komt goed meis, we gaan je helpen. Alles komt goed.' zijn woorden zijn de waarheid, hij gelooft er stellig in en ik klamp me eraan vast.
'Amanda, mijn meisje, Amanda' fluister ik. Terwijl de kalmerende middelen mijn geest steeds leger maken. 'Is Blind Eye je dochtertje?' vraagt de broeder en ik probeer te knikken. 'waar is ze?' vraagt hij en de desolatie in mijn ogen wordt direct zichtbaar. 'ik weet het niet' piep ik, de tranen rollen uit mijn ooghoeken 'ik weet het niet' fluister ik nogmaals, de medicatie drukt de emotie weer weg, mijn blik gaat blank, mijn zicht is weg. 'we gaan je helpen meis. Het komt goed.' het is de broeder, zijn woord is waarheid, ik klamp me eraan vast. Dan voel ik hoe de medicatie het laatste stukje van me meeneemt en ik sluit mijn ogen."

De desolatie

"Ik werd wakker en ik wist dat het mis was. Ik was niet thuis en Blind Eye was nergens te bekennen. Waar was ik en waar was zij? Eigenlijk wist ik het wel, The Great Spirit, haar god als het ware, had zijn krachten weer laten zien en ik kon alleen maar bidden dat hij Blind Eye veilig bij haar pleegouders had gelaten en dat Spock bij haar mocht blijven. Ik zou het mogelijk nooit te weten komen en de eerste twee dagen was ik volledig van het padje af. Maar op den duur moet je eten en ik ben een winkelcentrum ingegaan. Ik was baldadig, ruziezoekend, verdwaald in mijn hoofd en nadat ik wat te eten had gekocht kreeg ik net buiten de winkel mot met iemand. Het zou op een potje knokken uitgelopen zijn als de politie niet voortijdig ingreep en ik was in staat om ze aan te vliegen maar toch, toch deed ik het niet. Politie zijn werklui, ze doen hun werk en dat geef je ze mee. Ze splitste ons op en lieten ons met onze ruggen naar elkaar toe praten, ieder tegen een andere agent. Opeens draait mijn tegenstander zich om en doordat ik nog steeds met mijn hoofd grotendeels bij Blind Eye ben reageer ik vertraagd. Hij krijgt de kans me een vuist tegen mijn kaak te geven als ik bezig ben om te draaien en een fractie van een seconde heb ik mijzelf nodig om daarvan bij te komen, maar sneller dan de agenten en dan hij verwacht haal ik keihard uit met mijn voet. Ik schop hem dusdanig hard dat hij tegen de wand aan vliegt en daar in elkaar zakt. De agent die met hem stond te praten springt er direct voor en de ander raakt me aan om me af te leiden, maar op dat moment ben ik niet meer voor rede vatbaar. Ik zie geen agenten meer, geen redelijkheid, geen afleiding. Ik zie tegenstanders en een ieder die me vanaf dat moment offensief benaderd wordt keihard aangevallen. De agenten moeten alle zeilen bijzetten om henzelf veilig te stellen en pepperspray lijkt niets te doen. Het brandt wel, maar ik doe mijn ogen dicht en zet mijn zicht in. Mijn longen negeer ik. Het was allemaal met een soort van sisser afgelopen als het politiebureau niet om de hoek had gezeten. Op het moment dat mijn tegenstanders niet langer offensief zijn, zijn het geen waardige tegenstanders meer. Het gevecht moet altijd van twee kanten komen.
De agenten waren achteruit rechtop aan het krabbelen toen de versterking kwam en versterking komt altijd offensief. Ik had nieuwe tegenstanders en ging er weer vol in. De wapenstokken werden ingezet maar er zat geen rem meer op me. Op een bepaald moment raakt de ene agent me met een wapenstok op mijn kuit zodat hij een ijsbeen veroorzaakt terwijl ik een andere agent die me wil sprayen raak en ik door de klap op mijn kuit mijn mond open doe terwijl ik een kreet geef en de andere agent door mijn aanval lager sprayt en mij dus vol in mijn bakkes sprayt. Ik raak in gigantische hoestbui terwijl mijn ene been even geen gewicht kan dragen en ze kunnen mij eindelijk overmeesteren. Handen en voeten gekluisterd hebben ze me snel naar het politiebureau verplaatst terwijl ik aan het vechten was om adem te halen. Eenmaal daar was de ambulance ook snel ter plaatse. Er werd een infuus aangesloten en ik heb zuurstof met iets gekregen en langzaam aan ging het met mijn longen steeds beter, maar in mijn hoofd was het mis. Nu ik niet al mijn aandacht meer bij mijn longen moest hebben vocht ik als een leeuw om mijzelf te bevrijden en terwijl ze me met 4 man onder controle hielden werd er iets bij het infuus gedaan. Ik herinner me daarna alleen nog maar vage vlekken en krachtsverlies voordat het licht helemaal uit ging." Kick kijkt wat verwonderd naar haar hand terwijl ze hem een aantal keer opent en sluit, de agent en de veteraan kijken met open mond naar haar en ook de barman staat met aandacht te luisteren terwijl hij een tafel in de buurt schoon aan het maken is die al volledig schoon is. Er zijn geen andere gasten meer. Wanneer ze zwijgt beseffen de twee mannen dat hun mond open is en ze sluiten hem, die beweging brengt Kick weer terug naar de werkelijkheid en met zachte treurige ogen kijkt ze hen aan, dan gaat ze verder.
"Als ik wakker word voel ik dat alle emoties vaag zijn, alles is verzwakt. Ik heb andere kleding aan dan toen ik out ging. Mijn spieren zijn gigantisch zuur en mijn ogen branden, de kamer waar ik in lig is simpel ingericht en het is er warm. De deur naar de gang is dicht. Ik probeer zicht te krijgen of de deur op slot zit maar dat gaat niet. Waarom gaat dat niet? Ik voel onrust in mijn lichaam, maar voel tegelijkertijd hoe het onderdrukt wordt. Ik probeer op te staan maar mijn lichaam wil niet erg mee werken. Het is zwak, niet alleen maar zuur. De spieren willen zich nauwelijks aanspannen en door mijn linkerkuit gaat een pijnscheut als ik hem wil verplaatsen. Pijn, daar, dat was ook zo, ik vraag me af hoe het met mijn tegenstanders gaat. Dan besef ik dat ik nog niet aan Blind Eye gedacht heb, dat ze heel even uit mijn gedachten was verdwenen en de pijn raakt me door de medicatie heen. Ik dwing mijn lichaam op te staan, ik moet weg, ik moet weg, ik moet weg! Ik kom bij de deur terwijl ik mijzelf tot het uiterste dwing om rechtop te blijven staan. De deur zit op slot en ik zak door mijn knieën heen. De medicatie wint het weer van de emotie en mijn gedachten worden zachter. Letterlijk zachter. Ik geef voor nu het gevecht op en zak in een gedachteloos gat, mijn lichaam compleet versleten van de inspanning van het naar de deur lopen. Als de deur open gaat reageer ik niet eens. Ik word opgevangen als ik omval omdat ik geen steun meer heb aan de deur en word rustig op mijn zij gelegd. Even later word ik door twee personen op bed gelegd. Er wordt tegen me gepraat, maar de woorden dringen niet tot me door. Ik ben kapot."
Opnieuw zwijgt Kick. Waar ze op eerdere moment nog zweeg omdat de herinnering zelf zo pijnlijk was, zwijgt ze nu omdat de herinnering stilvalt. De blankheid die de medicatie de eerste dag veroorzaakte was overweldigend. Alles werd naar de achtergrond geschoven, er was niets meer.

Het herstel

Terwijl we naar zijn auto liepen kreeg ik opnieuw een belletje. Het was een broeder deze keer, of ze nog medische indicaties had. Opnieuw gaf ik aan dat ze cc- was, dat ze geen bloedtransfusies mocht. Hij gaf aan dat ze haar gestabiliseerd hadden en dat ze naar het ziekenhuis gevlogen zou worden. Ze zou geopereerd moeten worden dus ik kon wel die kant op komen maar het had geen haast, ze was in goede handen en ik zou niets bij kunnen dragen. Ik ging toch met spoed. Mijn meisje..." tranen wellen in haar ooghoeken op. Ze kon er niets aan doen, de vreselijke angst en pijn waren nog altijd diep. Richard en de veteraan keken haar begrijpend aan en blijven zwijgen. Ze ademt een aantal keer diep in en uit, dan gaat ze verder.
"de hele reis is de man van de marechaussee tegen me blijven praten, moed aan het in  blijven praten, me rust aan het inpraten, terwijl ik kapot aan het gaan was achterin de auto. Mijn meisje, mijn meisje, mijn arme meisje. Eenmaal in het ziekenhuis is hij bij mij gebleven terwijl ik het ernstige nieuws te horen kreeg van hoe mijn meisje er aan toe was.
Haar lever was gescheurd en ze gingen proberen daar 30% van te redden, ze had drie breuken in haar wervelkolom, waaronder in haar nek. Ze had een schedelbasisfractuur, en een scheurtje in haar schedel, daarnaast had ze nog 19 andere breuken en 11 fissuren verspreid over haar lichaam. Ze was echt volledig gebroken en de overlevingskansen waren klein, zeker omdat ze geen bloedtransfusies mocht. Of ik het echt niet toe ging staan. Ik was verbijsterd, want dat ze niet mocht had niets met mij te maken. CC- betekent in het beste geval dat er enkele bloeddonors zijn die haar bloed kunnen geven, eigenlijk altijd familie, die exact dezelfde samenstelling hebben, maar meestal betekent het dat er alleen eigen bloed gebruikt kan worden en ze was nog zo klein dat er nog geen bloed van haar was opgeslagen. Ik was in het verleden wel getest, maar haar en mijn bloed weken te veel af en gaven al verklonteringsverschijnselen. Ik was geen match en dus moest ze het echt op eigen krachten doen.
De zuster gaf aan dat de bloedtest AB+ aangaf, en dat bloed was er. Moeizaam gaf ik aan dat ze de andere test ook moesten doen. Een bloedgroep testen kan op twee manieren, je kan kijken bij welke plasma's de rode bloedcellen van de patient verklonteren, je kan ook kijken welke rode bloedcellen bij het plasma van de patient verklonteren. Normaal komt er uit beide testen dezelfde uitslag, bij cc- dragers komt uit de eerste test AB+ en de tweede test O-. Omdat ik erop aandrong werd de tweede test ook gedaan, ze bleek inderdaad twee verschillende testresultaten te geven, en ook de zuster begreep nu wat CC- betekende, dat het geen kwestie was van niet willen maar medisch gezien echt niet mogen, die bloedtransfusies. Het klonk flauw om er zo op door te drammen, maar anders liep ik het risico om uit de ouderlijke macht geplaatst te worden tijdelijk om zo toch deze actie uit te kunnen voeren en haar overlevingskansen waren al zo minimaal.
Uiteindelijk heeft ze 12 weken in het ziekenhuis gelegen, ze heeft het overleefd en toen ze eenmaal goed bij kennis begon te komen en niet meer in de war was door de pijnmedicatie begon ze te vragen naar Jantje. Ze begon ook te vertellen wat er gebeurde en uiteindelijk kon ik uit haar beschrijving opmaken dat er waarschijnlijk een zenuw klem is komen te zitten doordat er bij het artrosedeel wat verkeerd schoof. Die pijn heeft Jantje gek gemaakt en heeft het ongeluk tot gevolg gehad. Pure pech dus en eigenlijk had ze altijd gelijk gehad dat het paardje kapot was geweest. Ook gaf ze duidelijk aan weer te willen paardrijden zodra het kon en dus ben ik op zoek gegaan naar een klein vriendelijk uiterst braaf heel paardje en ik heb er eentje gevonden, een week voordat ze ontslagen werd. Ruby was het helemaal en zodra ze mocht van de artsen zijn we iedere dag erheen geweest.
Blind Eye bleek psychisch toch een behoorlijke opdonder gehad en de stapjes waren klein. Aan het begin was aaien met de staldeur ertussen al het matje, maar ze wilde zo graag dat we iedere dag bleven gaan en iedere dag ging ze weer een klein stapje verder. Uiteindelijk klom ze erop, nog wat later stapte ze rond en 4 dagen voor haar 4e verjaardag was ze voor het eerst weer in galop. De gang waarin het allemaal mis was gegaan. Ze vond het geweldig, hoewel ze het ook heel eng vond. De dag daarna was alles anders." Kick zwijgt. Eigenlijk was het gehele stuk over haar dochter een opbouw naar wat er nu aan tekst moest komen. De tijd waar ze niet aan terug wil denken, de desolatie die ze nog altijd voelt. Met trieste ogen kijkt ze om zich heen, Duke drukt zich opnieuw tegen haar aan, Richard knikt bemoedigend. Ze haalt nog eens diep adem.

Kick vertelt

"Hij werkte wel. Zonder Duke hadden jullie me die keer onder controle gekregen. Maar de angst is te groot en dan grijpt Duke in." Richard trekt kort zijn wenkbrauwen op. Dus toch. Er was een hoop discussie geweest waar het nou fout was gegaan. Alles ging zoals het hoorde, maar toch ging het niet.
"Het klinkt alsof de angst immens is, kan je wat inzicht geven hoe dat kan?" Kick aarzelt. De informatie kan hem helpen haar gedrag beter in te schatten en dat kan veiligheid bieden later, het kan ook zorgen dat het gigantisch uit de hand gaat lopen. Hij kijkt haar vriendelijk aan, geïnteresseerd maar niet eisend, ze sluit even haar ogen en haalt diep adem.
"Ik ben opgegroeid op heel veel plaatsen, door familieomstandigheden kon ik niet bij mijn moeder blijven, mijn vader heb ik nooit gekend. Ik werd gezien als een lastig kind en ik heb ontzettend veel pleeghuizen gezien. Uiteindelijk heb ik van mijn 8e tot mijn 11e op een militaire kostschool gezeten, nadat jeugdzorg geen raad meer met mij wist. Het was mijn eerste echte thuis. Maar voordat daar eenmaal beland was, had ik al een hoop narigheid meegemaakt. Het hebben van minimaal één vluchtweg betekende dat ik mijzelf in veiligheid kon brengen als het weer eens fout ging. Ik heb periodes als straatrat geleefd, want dat was veiliger dan in de volgende pleeglocatie. Wat ik wel altijd heb geprobeerd te doen was in de Martial arts actief te zijn. Meestal was er wel een dojo waar ik, als ik hielp met spullen sjouwen, gratis mee mocht doen en anders mocht ik vaak in ieder geval aan de kant kijken. Zo ben ik al vroeg, met 6, aan de naam Kick gekomen, en meer dan eens heeft deze hobby mijn leven gered. Toen ik 13 was raakte ik zwanger na een groot martial arts toernooi waar ik tweede was geworden. De kampioen en ik waren dronken en het is uit de hand gelopen tijdens het kampioensfeest. Met mijn hoeveelheid geluk was het dan ook direct raak. 8 maanden later werd mijn dochtertje geboren, een bundeltje gelukzaligheid en hoewel ik er hemel en aarde voor heb moeten bewegen, kon ik voor haar blijven zorgen. Ik was opeens volwassen en na enige tijd was er een pleeggezin die ons beide in huis wilde nemen en besefte dat ik wel de moeder zou blijven van Blind Eye, zoals de bijnaam van mijn dochter is. Haar ogen hebben een visus van minder dan 0.1, maar gelukkig is haar zicht geweldig. Hoewel dat niet in visus te meten valt, zou het een visus van meer dan 2 zijn. Haar ogen waren volledig wazig en ze droeg vaak een zonnebril omdat mensen haar dan serieus namen, anders zagen ze haar enkel als hulpeloos terwijl ze dus eigenlijk overal zicht op had, ze kon alleen geen kleuren zien, want dat is iets dat alleen met je ogen kan. Zicht kan je het beste vergelijken met een infraroodcamera." Ze stopt even met vertellen, ze heeft Blind Eye al lang niet meer gezien en ze mist haar vreselijk. Even is ze terug bij haar, met een arm om haar heen kijken ze samen naar de wereld zoals alleen haar familie dat kan doen. De veteraan en Richard kijken geïnteresseerd, maar zwijgen, wachtend totdat zij zo ver is dat ze verder kan gaan of aangeeft niet verder te willen.
"Dit pleeggezin was een goeie, en samen groeiden we op. Blind Eye was dol op dieren en ook dol op Spock, mijn hulphond van dat moment. Maar haar grote liefde lag bij de paarden en uiteindelijk mocht ze met 3 jaar op de manege gaan paardrijden. Ze werd altijd op een oude pony ingedeeld en ze vond dat hij kapot was. Hoewel ze niet exact kon benoemen wat er aan de hand was, had ze wel gelijk. Hij had ernstige artrose en andere botwoekeringen maar de manege was heel duidelijk, of ze gaat op dat paard, of ze rijdt helemaal niet. Het was een extreem braaf paardje en ze wilde erg graag, dan toch op de kapotte, en ik vond het goed. Jantje heette hij. Een half jaar reed ze al, toen ik voor één keer er niet bij was. Ik was naar de luchtmachtdagen en haar pleegmoeder was mee naar de manege. Het was een slechte dag en er waren op de luchtmachtdagen al twee incidenten geweest toen ik het  belletje kreeg." ze slikt en Duke drukt zijn kop tegen haar aan. Kut, ze wil er niet aan terug denken, maar ze kan niet anders. Het hoort erbij, het verhaal is anders niet compleet. Ze slikt nogmaals en gaat dan verder.
"Het was de manege-eigenaar, dat er een ongeluk gebeurd was en dat de ambulance onderweg was, of Blind Eye nog allergieën of zoiets had waar rekening mee gehouden moest worden. De grond werd onder mijn voeten weggeslagen en een fractie van een seconde had ik al mijn aandacht nodig om niet om te vallen. 'ze is cc- dus ze mag geen bloedtransfusies, ze is cc-' weet ik uit te brengen. Dan vind ik mijn balans weer terug en vraag wat er exact aan de hand is. Jantje blijkt opeens als een idioot te zijn gaan bokken, Blind Eye is in paniek geraakt maar wel blijven zitten en toen heeft Jantje geprobeerd via de spiegel de bak uit te springen. Achter de spiegel zat een betonnen wand, Jantje was op slag dood maar Blind Eye was bewusteloos. Ze houden haar stabiel en de ambulance is al onderweg, of er echt niet meer medische aandachtspunten zijn. "Nee, ze mag echt geen bloedtransfusies.", dan wordt er opgehangen. Ik wil nog maar één ding en dat is terug daarheen. Ik had mijn eerste rijlessen al gehad en wist dat ik kon autorijden, maar ik had geen auto tot mijn beschikking. Iemand van de marechaussee komt aanlopen, het is een man die me bij een vorig incident al geholpen had. 'Gaat het wel?' vraagt hij en ik geef aan dat ik nu per direct terug ga naar mijn woonplaats. Als hij vraagt hoe, geef ik aan met de auto. Hij trekt een wenkbrauw op en geeft aan dat ik geen rijbewijs heb. 'Dat maakt niet uit, ik ga nu terug'. Hij blokkeert mijn pad en vraagt me mijn autosleutels te geven. 'die heb ik niet.' opnieuw gaat zijn wenkbrauw omhoog. 'Hoezo wil je terug?' vraagt hij, terwijl hij me blijft blokkeren. 'mijn dochter, er is een ongeluk gebeurt.' stamel ik. Hij zegt dat hij heel even iets moet regelen en dan rijdt hij mij. Hij wist dat het gevecht met mij aan gaan een nare strijd zou worden en hij begreep het wel. Hij begreep me altijd. Het was een goeie, een echte wesp. En hij wist dat de strijd aangaan of mij rijden de enige twee opties waren. Hij reed.

Het team van Richard

"Ze zijn op het huis." Kick en Richard reageren sychroon, synchroon verbaasd. Dat was nergens voor nodig, maar ze zagen ook de blijdschap die het de barman bracht om dat te zeggen.
"Jullie zijn de helden van de avond, ieder op zijn eigen vlak." probeert de barman uit te leggen. Ze knikken begrijpend. Ze weten dat het misschien voor hen wel overdreven voelt, dat ze maar deden wat ze nodig hadden geacht, maar puur technisch gezien was het waarschijnlijk wel zo. In ieder geval voor Kick en Duke. Ze gaan aan een tafeltje zitten tegen de wand aan, een beetje in de buurt van de veteraan, met Kick aan de kant van Duke. Door het lopen van hen nadat ze bij de bar waren geweest werd de veteraan even wat uit zijn concentratie gehaald. Hij merkt Duke op en die staat rustig op om nu dan wel zijn aai te halen. De aandacht van de man is nog niet verder gegaan dan Duke. Kick herkent het wel, door de wereld zo klein mogelijk te houden is het behapbaarder, voelt het veiliger, hoef je aan minder dingen iets te doen. Vanaf een veilige basis kan je dan verder uitbreiden.
"Ha, mooie jongen." het zijn de eerse woorden die Kick hoort van hem. Duke heeft het weer gedaan. De veteraan kijkt rond, verbaast als hij merkt dat zij en Richard nu samen zijn en in zijn buurt zijn gaan zitten. Hoewel dat laatste hem eigenlijk nog het minst verbaast. Het blijft immers wel Kick haar hond en ze heeft hem niet voor niets. Hij had iets meegekregen van haar gedrag buiten op het plein en dat was niet kinderachtig. Maar ze lijkt geen militair te zijn, waar zou ze dan deze schade hebben opgelopen?
"Het is fijn om toch nog even binnen te gaan zitten." Richard kan de opmerking niet volledig plaatsen. Hij begrijpt wel dat het fijn is, maar hij weet niet goed wat hij met de Toch moet doen.
"Hoe bedoel je?" Kicks blik verzacht, verdwijnt in de verte. Duke blijft wel bij de veteraan maar zijn blik focust zich op haar. Dit blijft iets dat voor haar lastig is. Na zo'n activiteit binnen gaan zitten, bij een wesp gaan zitten, met de rug naar de uitgang gaan zitten, niet een direct vrij vluchtpad hebbende. Maar zij is blij dat ze het toch gedaan heeft. Het is goed voor haar.
"Dit soort plaatsen blijven voor mij een drempel." opeens beseft Richard het, ze is ook nooit bij binnendemonstraties. Die worden ook zo veel mogelijk voorkomen en zijn dus ook vrijwel altijd illegaal en lopen daarom vaak uit de hand, maar op zich zijn uit de hand lopende demonstraties voor haar geen issue zover hij weet, net zo min als illegale demonstraties. Maar bij binnendemonstraties is ze gewoon nooit aanwezig.
"Je lijkt het niet zo op afgesloten ruimtes te hebben, of wel?" ze schudt zachtjes haar hoofd. Het niet zo op afgesloten ruimtes hebben is een behoorlijke understatement. Maar ze weet ook wel dat hij dit bewust doet. Hij is haar aan het overtuigen om haar verhaal te doen, om zich naar hem te openen. Ze weet alleen nog echt niet hoe ze daar op in wil gaan, of ze daar op in wil gaan. Ze weet het gewoon niet. Of eigenlijk, weet ze het heel voorzichtig wel. Heel voorzichtig begint ze voor hem te voelen wat bij de leden van Team hoort. Ze wil er nog niet aan toegeven, het is te lang geleden dat ze echt in het Team gewerkt heeft, te lang geleden dat ze echt positief naar politie is geweest. Maar ze weet wel wat ze voelt. Ze voelt veiligheid bij hem en ze weet dat dat gevoel groter wordt naarmate ze meer op elkaar ingespeeld raken. Naarmate hij meer van haar weet en zij ook wat meer van hem. Maar dat laatste hoeft hij niet te vertellen, hij moet het laten zien. Door meer met hem om te gaan ziet ze steeds meer signalen van hem en het is een goeie. Hij geeft de juiste signalen af, hij behoort zelfs bij de wespen tot de elite of dat nu werkelijk (wettelijk) zo is of niet, dat maakt niet uit. Hij is gewoon ontzettend goed.
"Dat klopt, des meer afgesloten des te meer kans op ingesloten, des te meer kans op verkeerd handelen en des te meer kans op paniek." Aan de ene kant heeft ze nu een heel groot iets verteld, deze tekst geeft ontzettend veel inzicht in wat er bij een hoop demonstraties is misgegaan. Aan de andere kant geeft het ontzettend weinig tekst over de achtergrond van deze paniek. Waarom is ze zo bang om ingesloten te worden? Hij weet het niet. Hij weet wel dat wat zij beschrijft aan paniek bij insluiten het grote struikelblok tot nu toe is geweest. Die paniek is zo extreem en zij is zo extreem sterk, dat daar eigenlijk niets tegen bestand is.
"En paniek moeten we voorkomen." ze knikt, weer ziet hij haar even verdwalen. Dan is ze er weer bij.
"De paniek is angstaanjagend." even aarzelt ze "Waarvan ken ik u, van welke demonstratie kent u mij?" de vraag is er eindelijk uit, ze heeft het opgegeven om er zelf achter te komen. Hij glimlacht en knikt een soort van, ze is erg nieuwsgierig wat hij gaat antwoorden.
"Ik heb er nu 16 met u op de teller staan, maar ik ben vrijwel niet in beeld geweest. Ik denk dat de demonstratie in New Orleans wel een duidelijke indruk heeft achtergelaten. Duke heeft mijn team nog genegeerd toen terwijl hij met jou aan de slag was." Haar mond valt open. die heeft inderdaad indruk op haar achtergelaten. Dat team was goed, één van de tien allerbeste die ze ooit is tegengekomen als wespen en dat zijn er honderden over de hele wereld, ze doet haar mond weer dicht. Als Duke er toen niet geweest was had dat team haar onder controle weten te krijgen ondanks dat ze in een volle Flash schoot. Ze voelt weer hoe de angst haar hele lichaam in beslag nam. Duke raakt haar aan. Hij was toch bij de veteraan? Hij staat nu bij haar, beheerst springt hij op en legt hij zijn voorpoten op haar schoot en zijn kop tegen haar borst. 'dank je Duke' ze legt haar arm om zijn nek heen. De angst zakt weer wat. De agenten handelden correct, ze gaven haar geen ruimte om weg te komen maar in tegenstelling tot wat de meeste agenten doen, Wesp of niet, ze waren niet offensief naar haar, maar defensief. Ze hadden blijkenbaar aangevoeld dat dit de veiligste manier van handelen was. Toch kwam ze steeds dichterbij, totdat ze het niet meer trok en Duke ingreep. Toen ze weer eenmaal terug was bij de realiteit richtte Duke zich op hen en de situatie was toen al dusdanig weer veranderd dat ze haar lieten gaan. Het gevecht aangaan was op dat moment niet te verantwoorden, hoe graag ze haar ook wilden hebben. Ze is de demonstratie uit gevlucht en ondanks dat de demonstratie nog 3 dagen duurde, is ze niet meer teruggegaan. Het was duidelijk haar grens geweest.
    "De defensieve voorwaartse ingreep." Richard kijkt veelbetekenend. Ze heeft het exact herkent, de manier van ingrijpen die zelden wordt toegepast omdat hij zeer lastig is. Iedereen moet namelijk defensief blijven handelen maar klaar zijn om in te grijpen als het, ondanks de defensieve houding, toch escaleert. Zijn team kan het, het was één van hun specialisaties en het was de reden dat uiteindelijk zij de regie bij Kick hadden gekregen. Offensief naar Kick reageren was namelijk al meerdere malen gruwelijk uit de hand gelopen. Duke kan flink bijten, de meeste slachtoffers zijn maanden uit de running. En ook Kick kan hard ingrijpen. Als zij schopt, breken er dingen. Dat ze Judoot, verbaast hem, hij had een krachtigere sport verwacht.
"Juist, het verbaasde ons dat hij alsnog niet werkte. Aan het begin leek je er wel goed op te reageren." Kick haalt een keer diep adem.

Een stukje achtergrondinformatie

"Goedenavond." De barman kijkt op. Hij had duidelijk geen nieuwe klanten meer verwacht en ook geen behoefte meer aan nieuwe klanten. Het was een zware dag voor hem geweest. De meeste volwassenen die bij de overval aanwezig waren, zaten er nog steeds. Duke draalt direct af, dat is niets voor hem, maar ze weet het wel. De veteraan zit er nog altijd. Ze laat zijn riem los en hij loopt op zijn statige zelfverzekerde manier op de man af, die diep in zijn gedachten verzonken zit. Richard schudt zachtjes zijn hoofd, zij heeft Duke nodig en de veteraan is met heel andere dingen bezig en kan juist van hem schrikken.
"Voor mij graag een koffie." zegt hij, als ze bij de bar zijn gekomen. De barman lijkt hen herkend te hebben. Zijn blik verandert en hij wordt weer meer ontspannen.
"Een cola voor mij graag." Kick voelt hoe de sfeer steeds verder in het café ontspant. Grappig, wat een verschil het kan maken als bepaalde personen binnenkomen en herkend worden. Ondertussen is Duke aanwezigheid heel beheerst kenbaar aan het maken. In tegenstelling tot wat de meeste honden doen, gewoon een aai komen halen, is hij op een afstandje bij de man gaan liggen en met hondenogen aan het aankijken. Ze weet dat het een kwestie van tijd is voordat de energie voldoende tot de man is doorgedrongen om zijn focus te verleggen. Hij lijkt ver weg te zijn, Duke zal dat vast aangevoeld hebben. Ze weet dat ze hem op dit vlak kan vertrouwen, hier is hij de allerbeste in en hij doet het met overgave. Daarom durfde ze de lijn binnen los te laten, zelfs al vond Richard dat helemaal niets. Maar Richard moet nog veel leren over haar en Duke. Het voornaamste beeld is toch nog van de demonstraties, welke dan ook, ze is er nog steeds niet achter ondanks dat ze haar brein aan het pijnigen is.

10.000 woorden

Het laatste blok van vandaag en daarmee bereik ik ook de 10K. Veel meer dan dat ik verwacht had te bereiken vandaag en een zeer mooie score. Schrijven komt bij mij met een prijs, mijn pols zegt dat dit het matje is, maar het blijft toch heerlijk om te doen. En de inspiratie blijft maar komen. Zo veel verhalen zijn bij mij al bij 6000 woorden gesneuveld, verhalen waar ik hart en ziel in heb kunnen leggen (misschien, als dit verhaal klaar is, eind november, plaats ik het stuk van Noa wel. Ook onderdeel van De Groep, alleen veel eerder geboren. Er is in de groep trouwens tijd-asychroniteit. Alle verhalen spelen zich rond hetzelfde jaartal af, zelfs al gaat het om de (over)grootouders van een personage. Dat houdt het schrijven simpel). 

"Zo te horen kennen we allebei de theorie." hij is ook verbaasd om het feit dat ze de theorie herkent, het is dan wel de basis van crisisonderhandeling, maar zover hij weet staat nergens benoemd dat ze daar ook maar enige kennis van heeft. Ze voorkomt vaak wel gevaarlijke rellen, maar hij heeft altijd gedacht dat ze dat enkel deed met fysiek overwicht. Zowel zij als haar hond zijn immers zeer gevaarlijk. Ze knikt, dan gaat haar blik richting het café en hij volgt haar blik. Er stappen agenten in de enerlaatste politiewagen, de laatste auto, een zwarte, is de zijne. Hoewel hij niet zo gemakkelijk te herkennen is als een wagen, weet hij dat zij zich er van bewust is, dat kan moeilijk anders als hij hoort hoeveel ze meekrijgt. Hoewel het hem aan de ene kant vreselijk lokt, ongeveer je gehele omgeving constant in de gaten te kunnen houden is aan haar ook duidelijk te zien dat het een prijs heeft. Zoveel zien betekent ook zoveel filteren en zoveel moeten accepteren, je kan immers aan de meeste dingen niets doen, dat is nu al zo en dat wordt alleen maar erger lijkt hem als je meer gaat zien. Of, zoals zij dat zegt, in je zicht krijgt.
"Zo te zien ben ik de laatste." ze knikt opnieuw. Nu begint ze echt te ontspannen. Hoewel wespen misschien link zijn, zijn ze ook iets anders. Iets dat in haar familie Team genoemd wordt.  Haar familie is onderdeel van een groep. Grotendeels zijn dat familiebanden, bloed of adoptie, maar er zitten ook wel enkele ongerelateerde leden tussen. Daarnaast is de basis geen familie geweest, maar een vriendengroep. En dus wordt het geheel over het algemeen simpelweg De Groep genoemd. Officieel is de benaming AOT, Almanac of twelve. Maar die naam gebruiken is gevaarlijker, want niet alleen zij is vaak betrokken bij incidenten, vrijwel alle leden van de groep zijn dat en dat betekent dat er veel vijanden zijn gemaakt. Daarnaast zijn er ook veel vrienden gemaakt, maar je hoeft uiteindelijk maar één vijand tegen te komen die er een eind aan maakt. De splitsing Groep en Team is een splitsing die niet de twee volledig scheidt, de meeste groepsleden zijn ook teamleden. Maar niet allemaal, sommige groepsleden wilden niet langer actief zijn en dat mag, als het een mogelijkheid is (ongeluk aantrekken wordt niet door de groep gestuurd) dan is het geen enkel probleem. Je wordt er nu eenmaal in geboren en deze keuze is je geboorterecht. Je mag je alleen niet aan de duistere zijde gaan inlaten.
Teamleden daarentegen zijn best vaak geen groepsleden. Het zijn mensen, man en vrouw, die bewezen hebben dat ze top de absolute top behoren en volgens vergelijkbare principes werken als de AOT. Het grootste deel van de Wespen valt daaronder. De exacte richtlijnen buiten beschouwing latend, is het zo dat vrijwel alle Wespen zonder zich eerst te moeten bewijzen al als Team geaccepteerd (moeten) worden. Bij Seals, Airbornes, Green Barets, Commando's, Mariniers, etc. is het zo dat ze zich niet meer hoeven te bewijzen op het gebied van de absolute top, maar dat er welk nauwlettend op gelet moet worden of ze dezelfde principes  en Ethische waarden gebruiken als de AOT. Als dat het geval is worden zij ook als Team geaccepteerd. Dat betekent dat er intensief met ze wordt samengewerkt tijdens incidenten en als er eenmaal besloten is dat een bepaald teamlid de leiding neemt, die persoon vrijwel blindelings gehoorzaamd wordt, ook als het geen groepslid is. 'Befehl ist befehl' kan er gezegd worden, dat is de uiterste mogelijkheid tot verzet voordat er overgegaan wordt op subordinatie.
Zij heeft zelf die zin eenmaal ingezet toen haar teamleider, Goal, overigens ook groepslid en ondertussen geklommen is tot 2e rang voor groepsleider terwijl in principe rang naar geboortedatum gaat en Goal dan een dertigtal plaatsen lager zou moeten staan, haar de opdracht gaf om een demonstratie uit de hand te laten lopen door iedere 4e persoon die ze tegenkwam een aantal meters weg te gooien. Dat was overigens niet in de VS en al een flink aantal jaren terug, toen was ze pas 12. Uiteindelijk, hoe onorthodox de methode ook was, heeft Goals aanpak er wel voor gezorgd dat er 12 hooligans, eigenlijk zelfs terroristen, opgepakt konden worden en eindelijk berecht. Iets dat daarvoor al vele malen geprobeerd was en niet gelukt. Op dat moment zat Goal nog bij een wettelijke eenheid van niveau Wesp, ze is toen stevig berispt en na een volgend incident ontslagen. De wet zat haar in de weg en zij laat zich door niets tegenhouden om het beste plan uit te voeren, zeker niet door iets immaterieels als de wet.

"Laten we naar binnen gaan, anders sluit de houder de deuren al voor nieuwkomers." hij knikt ook, haar reactie was iets vertraagd en hij zag hoe ze, net als eerder, terug in de tijd leek te gaan. Maar Duke negeert het en zij is ontspannen gebleven. Samen lopen ze naar de deur.

In het zicht krijgen

"Het is goeie hulphond, hoe heet hij?" Ze glimlacht licht. Duke is inderdaad een goede hulphond. Weer heeft hij het voor elkaar gekregen om haar in veiligheid te brengen, weer heeft hij haar naar de werkelijkheid weten te brengen.
"Zijn naam is Duke. Hij is mijn baken." hij ziet de glimlach op haar gezicht, hoort de genegenheid in haar stem, maar tegelijkertijd bevestigt ze niet wat hij zegt. Hij weet niet goed wat hij nu met haar aan moet, eigenlijk is het tijd om terug naar het bureau te gaan, rapport te gaan schrijven, maar hij weet ook dat dit waarschijnlijk één van de weinige, mogelijk zelfs de enige, kans is om een soort van ontspannen met Kick aan tafel te zitten. Hij kan zich er nog steeds weinig bij voorstellen dat deze vrouw, die op het moment er behoorlijk kwetsbaar uitziet, dezelfde is als die bij de demonstraties soms voor zulke grote problemen zorgen, hij kan zich er ook weinig bij voorstellen dat juist zij degene is die besloot in te grijpen toen ze de overval ontwaarde. Hij kan zich ook weinig voorstellen met hoe ze dat dan zag. Ze gebruikte daar een aparte benaming, ze kreeg het in haar zicht. Hij had het gevoel dat dit niet alleen een bijdehandte term voor kijken was maar dat ze er echt iets afwijkends mee bedoelde, maar hij kan niet goed inschatten wat.
"Hij had echt zijn volle concentratie bij jou, alsof er niets anders meer bestond toen jij hem nodig had." ze denkt terug aan het moment en direct tikt Duke haar aan, ze bedankt hem en brengt haar hartslag weer gelijk met de zijne. Dan denkt ze terug aan de situatie in het café, hoe de veteraan Duke ook nodig had.
"Dat doet hij. En hij kan precies aanvoelen wat hij moet doen. Daarom was ik ook het café ingelopen met hem, een man was er mentaal niet best aan toe en ik wist dat Duke hem kon helpen, zou helpen. Ik had alleen gehoopt dat ik het meisje daarna ook zou kunnen helpen." ze denkt terug aan het meisje waar ze door Richard bij weg werd geroepen. Het meisje waar ze buiten toch nog een poging deed om daar zo snel mogelijk hulp naartoe te krijgen. Het meisje was ondertussen weg. Ze was zo intensief bezig geweest dat ze het gemist heeft, dat gebeurt haar eigenlijk nooit. Maar nu ze terugdenkt weet ze vrijwel exact wanneer het gebeurd is. Voor de flash was het meisje er nog, samen met haar ouders stond ze buiten met een agent te praten, haar hoofd was nog niet geholpen, ze was nog steeds de weg kwijt. Toen ze weer volledig terug was in de werkelijkheid was het meisje weg. Kick had haar zicht in eerste instantie nog beperkt gehouden tot 18m totdat ze volledig tot rust gekomen was, ondertussen is hij weer op de volle afstand van bijna twee km.
"Er is nadat we weg zijn gelopen even goed met het meisje gepraat, er wordt slachtofferhulp voor haar geregeld. Ik zal heel eerlijk zijn, je bent lastig in te schatten voor me en in eerste instantie kende ik alleen het karakter dat je tijdens de demonstraties toont. Ik vond dat te riskant om binnen te hebben." Hij denkt terug aan haar gekwetste maar accepterende blik toen hij haar negeerde zodra ze buiten gehoorsafstand waren van het meisje. Ze lijkt ontzettend veel kennis van allerlei zaken te hebben. Over het meisje heeft hij geïnformeerd toen de Jan naar hen toe kwam lopen. Het was een gok om bij haar weg te lopen, maar aan de andere kant heeft hij toch geen enkel middel anders dan doodschieten om te voorkomen dat ze weg zou vluchten. Voor een hoop mensen is niet voor te stellen hoe ontzettend sterk en behendig ze is. Het praatje met Jan bevestigde dat alleen maar opnieuw. Ze had zichzelf nog wat weggecijfert bij haar versie van het verhaal, hoewel ze enkel feiten heeft verteld, had ze meer nadruk gelegd op de bijdrage van haar vrienden dan op haar eigen bijdrage. Maar blijkbaar heeft ze alles tot in de puntjes aangestuurd en een leidende rol in de uitvoering gehad. Eigenlijk is het jammer dat ze aan de kant van de demonstranten staat, want ze is zo goed dat ze prima in zijn eigen team zou passen. Hij denkt wel dat de teamleader een rolberoerte krijgt als hij dat nu zou voorstellen, maar misschien is het nog niet eens onverstandig om bij haar eens te gaan peilen mocht het gesprek zo lopen.
"Ze was nog niet stabiel toen ze buiten was. Het was beter voor haar geweest als ze meer vooruitgang geboekt had. Ik begrijp uw beweegredenen wel, maar dat maakt het niet minder zuur." ze is blij om te horen dat er toch wel met haar echt gepraat is, zelfs al hebben ze blijkbaar geen echte omslag in haar kunnen bereiken. Slachtofferhulp kan vaak ook behoorlijk goede dingen nog voor elkaar krijgen. Ze neemt het hem niet kwalijk dat hij haar naar buiten heeft gehaald, waarschijnlijk zou ze dat zelf ook gedaan hebben als de rollen omgedraaid waren en de kennis nog zo beperkt. Veiligheid gaat voor.
"Ik hoor dat het je aangrijpt, als je wilt kan ik wel proberen of ze nog even met je wilt spreken later. Dan heb ik wel je contactgegevens nodig." ze glimlacht, het is een keurig tekstboek antwoord. Eerst de emotie benoemen, dan een oplossing aanbieden en daar weer een voorwaarde aan hangen.
"Ik hoor dat de theorie er goed in zit. Maar ik vind het wel een prima oplossing. Mijn mailadres is kickdedemonstrant@gmail.com, alles kleine letters, geen streepjes, underscores, punten of andere rariteiten." Hij trekt één wenkbrauw omhoog met een glimlach op zijn gezicht. Ergens is ze toch ook een portret ook. Aan de ene kant heeft ze hen nu een duidelijke manier gegeven om contact te leggen, aan de andere kant geeft ze geen gegevens die ze nog niet hadden. Het mailadres wordt meer gebruikt, voornamelijk om foto's uit te wisselen. Er zitten infiltranten in het netwerk van die-hard demonstranten waar zij ook bij zit. Ze heeft de twee infiltranten beide een keer even alleen aangesproken, aangegeven dat ze wist dat het, haar woorden, wespen waren en dat ze het niet door ging geven mits ze binnen grenzen bleven. Ze zitten nog altijd in de groep en ze houden zichzelf low-profile. Toen deze opzet gemaakt werd, was er gehoopt dat er door hen een demonstratie opgezet kon worden om wat topstukken te ontmaskeren, maar de boodschap van Kick was uiterst duidelijk en dit is dan ook nooit van de grond gekomen. Toch is het al heel vaak erg nuttig geweest. Kick geeft trouwens nooit vooraf informatie waar ze bij is. Ze komt naar een vergadering, of niet, komt naar een overeenkomst, of niet, komt naar een demonstratie, of niet. (Bewuste) rellen is ze vrijwel altijd bij, maar ook toch niet altijd. Rellen waar ze niet bij is lopen standaard gigantisch uit de hand en het zijn vrijwel altijd gevaarlijke locaties. Locaties met weinig uitwijkmogelijkheden.

Flashen

Vanaf nu is de blog bij. De tweede paragraaf is iets dat ik aan de ene kant geweldig gaaf vind om te schrijven en aan de andere kant geweldig lastig. Want ik weet mijn ervaring, ik weet mijn gevoel, maar hoe veel sterker is reëel? Hoe extreem kan zo'n Flash, een paniekaanval, zijn? Ik weet het niet. Dit is hoe ik verwacht dat het ervaren kan worden.

"De Ranger." hij kijkt haar aan. Het is voor het eerst dat hij haar echt ruimer ziet als puur de onruststoker, de demonstrant. Kick de Demonstrant noemt ze zichzelf en zo staat ze ook in de dossiers, maar hij weet ook dat dit nu gaat veranderen. Want hij had gekeken wie er achter de blog zat, ene Anouk Ranger. Maar verder zoeken leverde vrijwel geen informatie op. Ze stond geregistreerd in Detroit (en daar zijn ze op het moment ook), maar er werd geen inkomstenbron anders dan het bloggen en de deviantart (zo werden de schetsen verkocht) aangegeven.

Ze zwijgt, ze voelt hoe haar anonimiteit voor haar ogen wordt weggeslagen. Haar mond trekt droog en de hoeveelheid politie is opeens overweldigend, in de verte blaft een hond. Ze ziet weer hoe de politie haar insluit en probeert te arresteren. Ze wil niet, ze verzet zich, ze mag niet, ze mag niet terug, ze mag niet terug naar intern, ze mag niet terug naar de interne inrichting, ze mag niet terug naar de interne inrichting met medicatie, ze mag niet terug naar de interne inrichting met kalmerende medicatie, ze mag niet terug naar de interne inrichting met gekmakende kalmerende medicatie, een hond blaft in de verte en ze wordt geduwd. Ze mag niet, ze mag niet terug, ze mag niet terug naar de zusters, ze mag niet terug naar de vriendelijk zusters, ze mag niet terug naar de vriendelijke zusters die haar hielpen, ze mag niet terug naar de vriendelijke zusters die haar probeerden te helpen, ze mag niet terug een hond blaft in de verte en ze wordt geduwd, de blaffen zijn dichterbij aan het komen, ze wordt geduwd en haar gezicht wordt nat, de blaffen, de blaffen, ze verlegt haar aandacht naar de blaffen, de blaffen zijn dichtbij en ze kijkt om, het is Duke, Duke springt tegen haar op, beheerst en blaft met regelmaat, Duke is het, als Duke het is, is zij het. Is het haar hoofd, is het niet nu. Is het in het verleden, het is goed nu, het is Duke. Duke zal haar beschermen. Het is goed... Het is goed. 't is goed. Haar hartslag zakt weer, Duke gaat strak tegen haar aan zitten en drukt zijn kop tegen haar handen. Even zijn alleen zij nog maar samen en ze weet dat Duke haar zal beschermen. Dan dringt heel voorzichtig de werkelijkheid weer tot haar door. De agent staat nog altijd op dezelfde plek, zijn houding ontspannen, zijn blik is zacht, zijn hartslag laag.

"Het is goed, jij mag het tempo aangeven." Ze ziet aan hem dat hij de waarheid spreekt en zijn rust kalmeert haar nog wat verder. Een collega van hem komt naar hen toe, ze drukt Duke nog wat meer tegen haar aan terwijl ze zich focust op haar ademhaling.
"Ik loop wel even naar hem toe, dan ben ik zo terug." ze knikt terughoudend. Rustig loopt hij weg, pas als er wat extra ruimte tussen haar en hem zit vergroot en versterkt hij zijn pas. Ze zakt door haar hurken terwijl ze één arm om Duke heeft ter mentale ondersteuning. Ze focust zich op zijn hartslag, deze is 61 slagen per minuut en omdat haar hartslag op het moment hoger is, sluit ze haar ogen en begint ze haar hartslag gelijk te laten komen met de zijne. Ze legt daar haar volledige focus op, waarmee de buitenwereld voor haar verdwijnt. Minuten tikken voorbij, alle prikkels anders dan haar en zijn hartslag en de connectie tussen hen filtert ze. Ze laat alles los, alles gaan, totdat zowel zijn als haar hartslag gedaald is tot 58 slagen per minuut.
De kerktoren slaat twee keer. Hij dringt tot  haar door en ze beseft dat het tijd is om weer terug te keren naar de werkelijkheid. Haar hartslag is terug kalm en ze opent rustig haar zicht wat. Op 8 meter afstand staat de agent, ze weet zeker dat ze hem al eerder in het zicht gehad heeft, maar kan zich nog altijd geen specifieke situatie voor de geest halen. Hij staat er ontspannen, zijn blik is wel richting haar gericht, maar niet specifiek op haar gericht en zijn hartslag is rustig, zijn cortisolniveau is laag. Hij heeft geen stress, niet van het incident, niet van haar, niet van het wachten. Het geeft haar vertrouwen.
Als haar zicht tot 18 meter is uitgebreid, opent ze voorzichtig haar ogen terwijl ze haar blik op de grond gericht heeft. Dan richt ze stukje bij beetje haar hoofd op en als ze eenmaal haar hoofd rechtop heeft, gaat ze rustig terug rechtop staan. Ze heeft de flash weer losgelaten en ze knikt naar de agent. Hij loopt rustig naar haar toe.
"Mijn naam is Richard." zegt hij terwijl hij rustig zijn hand uit steekt. Er is iets veranderd bij hem, ze kan het niet helemaal plaatsen maar het is positief.
"Anouk." antwoordt ze, terwijl de klank even in haar mond blijft liggen. Het is lang geleden dat ze zich met haar geboortenaam heeft voorgesteld. Maar het is goed, zelfs al vindt ze het niks, ze weet dat het goed is en kan zich er bij ontspannen. Duke geeft haar wat meer ruimte, ook hij vindt blijkbaar dat ze voldoende ontspannen is geraakt.
"Het is 2 uur, ik heb alle tijd. Wat wil je, interesse om alsnog een bakkie te doen in het café?" het is een open vraag. Hij is eigenlijk verbijsterd dat ze in is gegaan op zijn voorstellen en haar eigen naam heeft genoemd. Tot dan toe was het van hem een gok geweest, een steeds sterker wordend vermoeden, maar nu was het definitief. Zij heeft het nu bevestigd en ze lijkt niet te worden afgeschrikt door zijn vraag. Tot nu toe vindt hij haar nog behoorlijk lastig inschatten, want ze lijkt best wel te willen en tegelijkertijd schrikt ze van alles. Het is gedrag dat duidelijk afwijkt van hoe ze is op het veld.
"Ik lust nog wel een kopje thee. Maar er staat nog erg veel van uw volk buiten." ze is blijkbaar inderdaad geïnteresseerd, maar de angst overwint het nog. Hij besluit het over een andere boeg te gooien terwijl zijn collega's de laatste zaken afronden.

De confrontatie

"Er is gezegd dat iedereen moest blijven waar hij was." Kick haalt rustig maar diep adem, de woorden als het ware tot zich door laten dringend en de tijd nemend om een passend antwoord te formuleren. Ze wil per se haar uitkomst, maar weet ook dat het lastiger is om tot daar te komen bij een Wesp. Die laten zich, in tegenstelling tot de Grasshopper die haar naar binnen liet, lastig sturen.
"Op het moment dat dat hier gezegd werd, was ik waarschijnlijk nog buiten. Binnen was mijn hond nodig en dus ben ik naar binnen gegaan." Door het aan te sturen op haar hond hoopt ze dat de spanning er wat af gaat. Maar ze weet ook dat het een risico is, de kans dat ze haar naar buiten sturen en enkel de hond binnen toelaten is aanwezig. Aan de andere kant heeft hij ook opgemerkt hoe ze de hond direct corrigeerde op het moment dat deze op hem reageerde. En hij herkende het kaliber hond. Erger nog, hij herkende de hond en daarmee herkende hij ook de baas.
"U hoort hier niet en uw hond net zo min. Loop even met mij mee en neem de hond mee." Kick hoort aan zijn stem dat er geen keuzemogelijkheid is en de veteraan redt het nu wel zonder Duke, dus dat is ook geen reden tot afwijzen meer. Ze kijkt de veteraan aan en deze knikt, hij is nog niet helemaal ontspannen maar zijn blik is al een stuk zachter geworden dan toen ze net binnenkwam. Ze knipt met haar vingers en wijst naast haar, Duke springt direct in de houding en  zit in een seconde op de naast-positie, ze pakt rustig de lijn vast. Het meisje is nog altijd bang en zodra ze buiten gehoorsafstand zijn geeft Kick aan dat daar eigenlijk wel even een agent naartoe moet, er is nu toch voldoende mankracht aanwezig.
Hij negeert het. Of eigenlijk, hij handelt er niet naar. Maar ze weet dat hij alle kennis opslaat en aan zijn manier van doen is ze er vrij zeker van dat hij haar (her)kent. Ze is hard aan het graven wanneer ze hem zou kunnen zijn tegengekomen. Er zijn demonstraties waar ze (in de ogen van de politie) een positieve bijdrage heeft geleverd maar er zijn ook demonstraties geweest waarbij ze volgens hen de grootste raddraaier was. Meestal is ze gemiddeld, als er niets raars gebeurt tijdens de demonstratie, en aangezien ze hem in ieder geval niet van de raddraaier-demonstraties herinnert denkt ze dat het van een gemiddelde demonstratie is. Toch is hij bepaalt niet happy met het feit dat ze hier aanwezig is. Gelukkig was ze met een groep, dus heeft ze getuigen dat ze deze ronde alleen maar positieve bijdrages heeft geleverd.
Zodra ze een stukje bij de deur weg zijn en ook niet direct op gehoorafstand van zijn collega's, vertraagt hij zijn pas, het verbaast haar, want normaal stoppen ze dan direct en draaien ze zich naar haar toe, maar hij niet. Hij blijft rustig aan lopen, terwijl ze naast elkaar lopen. Dat is conflictverminderend gedrag, blijkbaar is hij niet van plan de keiharde confrontatie aan te gaan, ze ontspant iets. Onopvallend past ze haar pas aan hem aan, ze gaat synchroon met hem lopen. Zijn hartslag is 89 slagen per minuut, hij vindt dit blijkbaar toch spannend, want hij is iets verhoogt met eerder terwijl de beweging beperkter wordt. Hij staat op scherp.
"Wat deed u daar?" de stem was niet vragend, hij was eisend en even wil ze in de weerstand gaan. Dan tikt Duke haar hand aan met zijn snuit en ze laat het weer los.
"We kwamen om even wat te drinken, maar toen we narigheid waarnamen, hebben we buiten ingegrepen." ze gebruikt bewust de term we, om meerdere redenen. Ten eerste geeft het de indruk dat ze gezamelijk de observatie hebben gedaan, gezamelijk het plan hebben gevat en gezamelijk het burgerarrest hebben uitgevoerd, ten tweede geeft het aan dat er dus getuigen zijn, ten derde haalt het de focus voor een klein deel van haar af. Hij vertraagt een fractie van een seconde zijn pas, hij had het gehele verhaal blijkbaar nog niet gehoord. Toch herstelt hij razendsnel en verandert zijn tempo voor een buitenstaander niet. Zij merkt het wel op, hun passen zijn niet volledig synchroon meer en ze past haar pas aan. Ze weet dat het synchroon lopen vaak kalmeert. Het geeft een gevoel van eenheid, zelfs al zijn mensen zich daar zelden van bewust.
"Wie zijn wij?" Hij merkt dat ze haar pas weer naar hem aanpast en het verbaast hem. Hij kent haar als raddraaier van verschillende demonstraties. Meestal zit hij in de wagen en ze heeft hem dus nog niet gezien, terwijl hij vaak juist de taak had haar en haar hond in de gaten te houden. Het was een valse, dat dier, had al meerdere agenten gebeten, maar nooit zonder haar toestemming en nooit zonder reden. Zelfs al wilden de agenten daar niets van horen, ze waren over de streep gegaan, hun gedrag was onaanvaartbaar op het moment dat ze gebeten werden. Maar toch was hun gedrag geen correcte reden om de hond te laten bijten. Hoeveel er werkelijk aan haar gedaan moest worden, wisselde per demonstratie. Hij begon het gevoel te krijgen dat er logica in zat, maar hij kon er nog niet zijn vinger op leggen. En het gedrag dat ze nu vertoonde paste als het ware bij die logica, maar toch ook niet. Wat hij in ieder geval zeker wist, was dat de confrontatie met haar zoeken eigenlijk nooit verstandig is. Ze moet ergens toe gepraat worden, alle versies van dwang zijn tot nu toe altijd verkeerd afgelopen, ook als ze door zijn team zijn uitgevoerd.
"De mensen van de 11-uursgroep met Judo." ze kijkt hem aan terwijl ze haar pas behoudt. Ergens, vagelijk, doet hij bij haar wel een belletje rinkelen maar ze kan geen exacte locatie bedenken en ze is er ondertussen zeker van dat ze hem niet face-to-face is tegengekomen tot nu toe. Duke tikt haar nog een keer aan, ze beseft dat ze spanning opgebouwd heeft en laat het weer los. Ze geeft Duke een aai als bedankje, hij drukt zijn kop tegen haar hand als ze het doet. Hij lijkt na te denken over een passende volgende zin, stil lopen ze naast elkaar de bocht om. Hij is blijkbaar van plan om te gaan cirkelen en zij vindt het prima.
"Kunt u exact beschrijven wat er is gebeurd en vindt u het een probleem als ik het opneem?" zijn woorden zijn voorzichtig, beleeft ook, ergens klopt er iets niet voor haar maar ze weet ook dat het voor hun beide een ongemakkelijke situatie is. Soms is er dan geen passende zin.
"Geen enkel probleem." en ze wacht even terwijl hij op zijn telefoon de microfoon opstart. Hij blijft lopen en zij blijft synchroon met zijn pas. Ze merkt dat zijn hartslag rustig aan daalt, hij is gezakt naar 83 slagen per minuut. Ook haar hartslag is gedaald, maar dat is iets dat ze niet synchroon brengt want die van haar is terug naar 51 slagen per minuut. Als hij zo ver is, vertelt ze de gebeurtenis met de belangrijkste details. De meeste details laat ze achterwege, maar ze weet dat dit voor nu voldoende is.
Hij zwijgt, haar verhaal is duidelijk en ze mist geen belangrijke details. Hij kan naderhand altijd eventueel nog voor verduidelijking vragen maar tot nu toe heeft ze alle punten behandeld en ze heeft er een duidelijke tijdsaanduiding bij. Als ze min of meer klaar is met haar verhaal zijn ze al min of meer terug bij het plaats delict, maar hij neemt er een ruime bocht omheen, er valt nog meer te bespreken. Dan zwijgt ze.
"Het is een duidelijk verhaal. Bedankt." en hij zet de opname stop. Terwijl hij met zijn telefoon bezig is lopen ze zwijgend verder. Ze is tevreden. Hij was duidelijk bereid om haar versie van het verhaal aan te horen en zijn bedankje was eerlijk, er zat geen vleugje leugen in en dus is haar verhaal goed aangekomen. Daarnaast begint hij ook echt te ontspannen, waardoor ook zij steeds verder ontspannen raakt. Doordat ze nu al haar getuigenverklaring hebben opgenomen wordt de kans dat zij op het bureau ook nog uitgebreid haar verhaal moet vertellen een flink stuk kleiner. Hij is klaar met zijn telefoon en stopt het weer weg.
"Er komt een uitgebreidere versie op papier. Deze mag uiteraard gebruikt worden maar blijft wel volledig mijn eigendom. Hij zal met enkele aanpassingen namelijk online gepubliceerd worden." nu kijkt hij haar echt verbaasd aan. Ze kijkt met een zachte blik terug.
"U bent een schrijver?" vraagt hij, terwijl hij terugdenkt aan een blog die hij een tijdje terug gelezen heeft. Hij vond toen al dat bepaalde dingen die beschreven worden erg aan haar deden denken, maar hij heeft het toen als toeval weggestopt. Nu wordt hij opnieuw aan het twijfelen gebracht, zeker omdat ze zo exact de tijden ook weet te benoemen.
"Ja meneer, ik blog mijn verhalen, samen met de tekeningen die ik per bericht plaats, verdien ik daarmee mijn inkomen." ze weet dat dit een vrij groot detail is en dat hij dit bij haar dossier zal schrijven, maar ze weet ook dat daarmee een belangrijk raadsel voor hen is opgelost. Namelijk dat ze bij al die demonstraties kan zijn, over heel Amerika, terwijl dat met gewoon werk niet mogelijk is en de kosten van het reizen behoorlijk op (moeten) lopen. Dat betekent dat er of rijke ouders achter zitten of illegale situaties. In haar geval zijn beide niet van toepassing. Met haar ouders heeft ze op het moment geen contact, hoe graag ze ook zou willen dat ze haar moeder zou kunnen spreken (haar vader kent ze niet) en de illegaliteit lokt haar absoluut niet. Dat is niet haar stijl.

Het incident

Na een uur knallen helpt iedereen nog even met de spullen op te ruimen en daarna gaat iedereen zich omkleden. Vaak gaat de groep naderhand nog de stad in om wat te drinken en een enkele keer gaat ze mee. Ze heeft besloten dat ze weer dieper in de sport gaat en dus besluit ze de komende tijd als het enigszins kan mee te gaan. De groep valt van de ene verbazing in de andere. Duke kijkt vaker dan gebruikelijk naar haar op, hij merkt dat ze aan het veranderen is en eigenlijk bevalt het hem dat helemaal niet. Ze kan hem niet uitleggen dat het een positieve verandering is, dat het positieve spanning is en dat ze er ontzettend veel zin in heeft. Ze kan alleen maar zeggen dat het goed is, dat hij het moet accepteren dat ze meer spanning heeft en hoger in haar energie komt. Toch weet ze ook dat ze het moet remmen, bewust brengt ze haar ademhaling naar beneden. De ademhaling wordt dieper, veel dieper, en daarmee kan ze terug naar 2.5 keer ademen per minuut. Ook haar hartslag brengt ze naar beneden, van 75 slagen per minuut terug naar 55 slagen. Ze kan hem nog verder naar beneden brengen maar voor nu vindt ze het goed genoeg. Ook Duke vindt het acceptabel. Hoewel hij haar toch nog vaker dan normaal checkt, is de manier kalmer en lijkt hij zich er echt bij neer te leggen.

Dan komt er iets in haar zicht. Eerst is ze er niet helemaal van bewust maar opeens dringt het tot haar door. In het café waar ze naartoe aan het lopen zijn is het gigantisch uit de hand aan het lopen. Er is een gewapende overval aan de gang. Ze tikt de mensen om haar heen aan en maant ze tot stilstaan en zwijgen. Aan haar houding is te zien dat het serieus is en aan de hond is te zien dat het echt is.
"Het is mis, er komen zo 2 vuurwapengevaarlijke mannen naar buiten. Ik zal als eerste de achterste van de twee ontwapenen en opzij duwen maar jij (Kevin) en u (de meester) moeten dan wel hem opvangen en onder controle houden. Daarna zal ik de voorste ontwapenen en heb ik van jullie twee (Johan en Wilfred) dan ondersteuning nodig. Blijf met zijn vieren tegen de muur staan aan deze kant, dan zal ik aan de andere kant van de deur gaan staan." Haar hele lichaam is klaar voor de strijd. Ze weet dat het gevaarlijk is maar aan de andere kant is ze eigenlijk op haar best op dit soort momenten.
Iedereen neemt vlot zijn positie in maar Wilfred staat eigenlijk nog niet eens op zijn plaats als ze al naar buiten komen. Ze moet zich inhouden om niet de voorste een dreun te verkopen, dan zou de achterste terug kunnen vluchten. Maar zodra de achterste naar buiten loopt, heeft hij deze wel te pakken. Ook grijpt ze direct zijn vuurwapen in dezelfde beweging met haar andere hand en is hij dus direct ontwapend. Met die uithaal belandt de overvaller direct in Kevin's handen en ook de meester staat klaar. Terwijl de voorste nog bezig is om te draaien heeft hij al een been hard tegen zijn onderbuik. Hij klapt dubbel en was ook vlot ontwapend. Wilfred en Johan dwongen hem op de grond en draaien zijn armen op zijn rug, net als dat de meester en Kevin al met de achterste gedaan hebben. Duke is ondertussen zacht maar zeer dreigend aan het grommen.
Kick pakt haar telefoon en belt het alarmnummer. Ze geeft het adres en legt snel maar bondig uit wat er gebeurd is en hoe de huidige situatie is. De politie bleek al onderweg te zijn, een klant van het café had al gebeld. Haar zicht zegt haar dat in het café niemand gewond is geraakt. In ieder geval, niet lichamelijk. Een veteraan ziet er niet goed uit, ze weet dat hij Duke nodig heeft maar weet ook dat ze de vuurwapens niet achter kan laten. Ook kan ze Duke niet alleen sturen. Waarschijnlijk pakt hij de opdracht goed op, maar ze moet altijd alert blijven en altijd kunnen ingrijpen als het niet goed gaat, want als het mis gaat is het met hem ook echt mis.
De eerste politie is er met enkele minuten en ze laat hen bij de vuurwapens. Eigenlijk wil de politie haar tegenhouden als ze het café wilt inlopen, maar haar blik speekt boekdelen en de nog jonge agent durft het eigenlijk niet te gokken met Duke naast haar. Duke volgt haar als een schaduw terwijl ze rustig naar binnen loopt, eigenlijk wil ze zelf naar de man toelopen, maar ze ziet aan zijn reactie dat dit geen verstandige beslissing zou zijn. Ze stuurt Duke naar hem toe en hij reageert argwanend, maar toch ziet ze al iets verschil in zijn energie. Duke gaat aan het werk en ze kan niet precies beschrijven wat hij doet, maar het is niet te missen voor haar dat het werkt. Zijzelf blijft bij de deur staan, het enige wat ze nu nog hoeft te doen is zorgen dat de politie niet incorrect ingrijpt en in de gaten houden dat Duke geen ander plan begint te trekken.
De mensen in het café zijn erg gespannen, maar de politie heeft gezegd dat iedereen moest blijven zitten waar hij of zij zat en dat doen ze dus ook. Een meisje van een jaar of 8 vindt het erg lastig, ze is bang en haar ouders weten niet goed hoe ze haar moeten kalmeren omdat ze zelf ook nog serieus gestrest zijn. Kick besluit naar het tafeltje toe te lopen, er is ondertussen meer politie gearriveerd en buiten zijn ze druk bezig met het afhandelen. Terwijl ze naar het tafeltje toeloopt, loopt opeens een agent naar binnen. Ze ziet aan zijn pas dat hij geïrriteerd is en ze weet dat het niet de agent is die haar daarstraks niet durfde te stoppen, of zijn collega die met hem in de auto zat. Toch loopt ze door, want ze weet dat als ze niet nu doorloopt, ze niet meer bij dat tafeltje terecht komt. Terwijl ze er naartoe loopt heeft ze zachte ogen en een rustige glimlach. Het meisje reageert schichtig, maar Kick weet dat dat normaal is. Als ze er min of meer is stapt de agent naar binnen. Duke reageert direct op zijn energie maar met een simpele vingerknip en een blik laat hij het gaan en focust hij zich weer op de veteraan die ondertussen aardig bijgekomen is. Die twee waren ondertussen eigenlijk wel maatjes geworden, een zeldzaamheid bij Duke.
De agent loopt naar haar toe en ze draait zich rustig om. Ze is op het moment niet geïnteresseerd om de confrontie op te zoeken en ze had het type agent direct herkent toen hij op locatie aankwam. Het is het type waarmee je beter geen ruzie kan zoeken. Ze noemt ze wespen, omdat ze, in tegenstelling tot gewone politie, getraind zijn om de aanval in te gaan in plaats van enkel geweld te gebruiken ter verdediging. Ze zijn niet bang en loeisterk. Het gaat dus om leden van de dsi, oftewel, arrestatieteam. Hij is overigens nu niet zo gekleed, hij had vandaag blijkbaar gewone dienst, maar voor Kick had het net zo goed op het voorhoofd geschreven kunnen zijn, het was niet te missen.

De wandeling

Ze begint met een paar minuten stevig doorwandelen en dan zijn ze op een hondenveldje, nadat Duke daar een paar minuten zijn ding heeft kunnen doen roept ze hem terug naast zich en gaat het echte lopen beginnen. Ze brengt een zweefmoment in haar lopen aan en al snel rent ze op een flink tempo naar de buitenwijken van de stad. Na een half uurtje hardlopen zijn ze in de ruime buitenwijken van de stad beland en daar wandelt ze weer een stukje door een parkje dat daar is. Duke zit aan de lijn, ook als hulphond worden loslopende honden hier niet gewaardeerd, maar hij kan toch even ontspannen lopen. Het is half augustus en ondanks dat de tijd al begint op te schieten is het nog altijd heerlijk licht. Er zijn een viertal gezinnen aan het picknicken en ze houdt Duke er bij weg. één van de honden van hen blijkt los te lopen en deze stuift blij op Duke af. "Duke, negeer." zegt ze, als de baas de hond niet blijkt te kunnen terugroepen. De baas roept  wel maar de hond negeert de baas. Duke negeert braaf de hond, maar zijn blik is wel op de hond gericht en die is erg duidelijk: opzouten. Nog even doet de hond een poging maar Kick weet hem bij zijn halsband te pakken en geeft hem een zetje richting de baas. De hond geeft het op en ze is blij toe. Duke had hem afgemaakt als hij daar toestemming voor had gekregen.
Na een kwartiertje in het park gewandeld te hebben gaan ze weer verder. Ze gaat nog verder de stad uit, het rentempo ligt nu nog hoger dan het eerste half uur en dan zijn ze buiten de stad. Ze klikt Duke los en gaan samen renspelletjes spelen. Hoe snel zij ook is, Duke is altijd sneller. Buiten de bebouwing is het rustig, maar ze weet dat ze straks ook weer terug moet. Ze negeert het.
Na een uur buiten de stad gespeeld te hebben gaat ze weer terug. Ze lijnt Duke aan de rand van de bebouwing weer aan en ze weet dat het nog drie kwartier terug hardlopen is op een hoog tempo, maar aangezien ze de laatste 10 minuten wandelt en de 10 minuten daarvoor rustig hardloopt, ze nog wel een uur onderweg is. Het wordt al aardig schemerig als ze bij haar appartement aan komt, maar het was wel heerlijk om te doen. Ze kijkt op haar horloge, 22.40. Vandaag is er Judo-training en de laatste les is van 23 uur tot middernacht. Als ze snel haar spullen pakt moet ze nog net mee kunnen doen. De meester is gewend dat ze zo af en toe een les mee doet en aangezien ze gewoon haar jaarcontributie betaaalt, maakt het hem niet uit. Ze past haar niveau gewoon aan aan de groep waar ze mee doet. Eigenlijk ligt haar niveau boven die van de meester, dus er is nooit een les die ze niet aan kan en Duke ligt gewoon braaf in de hoek van de zaal op een kleed. Ze besluit het te doen, ze heeft wel zin om weer eens te judoën, daar is het de laatste tijd veel te weinig van gekomen. In het verleden heeft ze op topniveau gejudoëd maar de wedstrijden trekken haar al heel lang niet meer. Ze doet nu allerlei martial arts sporten en heeft geen duidelijke voorkeur voor welke nu het fijnste is. Eigenlijk vindt ze ze gewoon allemaal wel prima. Ze vindt het heerlijk de stabiliteit van deze kunsten te ondervinden en in een groep is het gewoon gezellig. Ze blijft dus zo af en toe lessen en op het moment doet ze judo.
Binnen pakt ze de tas met haar judo-spullen van de plank. Duke kijkt haar blij aan, hij heeft blijkbaar nog wel zin om wat extra's te doen. Het is één van de redenen waarom ze zo blij is met hem, hij is altijd in voor meer. Het is direct ook één van de redenen dat het met de andere nestgenoten mis is gegaan. Hij moet bij haar altijd klaar zijn om te werken, de meeste nestgenoten moesten het doen met 3x 30 minuten wandelen en een half uurtje trainen per dag. Dat is voor de meeste honden zat, maar een peuleschil voor dit type honden. Ze loopt rustig de trap naar beneden, eigenlijk wil ze rennen maar ze weet dat Duke iedere trede moet nemen, zo heeft ze het hem geleerd en verplicht, maar dan is het niet eerlijk als zij de trap in twee tot drie sprongen neemt.
Dan is ze bij de voordeur, ze haalt diep adem en Duke drukt zijn neus even tegen haar handpalm aan. Met haar zicht ziet ze dat alles op orde is, nog voor de deur open is, maar het blijft een drempel voor haar. Toch weet ze dat ze niet te lang kan aarzelen en ze doet de deur open en stapt rustig naar buiten. Normaal draait ze de deur van het complex niet op slot, maar na 22 uur is haar dringend verzocht het wel te doen, anders worden een aantal andere inwoners wel erg nerveus. Ze vindt het wel best. Het is normaal luiheid en niet met haar rug naar de mensen staan die op straat zijn, maar na tienen loopt er toch vrijwel niemand meer op straat dus dat is dan ook geen probleem meer.
Nadat ze de deur op slot heeft gedraaid pakt ze een rustig drafje op. Op deze manier raakt ze niet afgekoeld, maar spaart ze toch wat energie. De late les is een bruine en zwarte bandenles. Dat zijn de leukste lessen, maar ook de zwaarste, en ze heeft er al 2.5 uur hardlopen erop zitten.  Een paar minuten voor tijd komt ze aan, de zaal is verlicht dus de les gaat door. Ze loopt direct door naar de kleedkamer en schiet snel haar judopak aan. Ze is eigenlijk 2e dan maar door een hoop gebeurtenissen in het verleden staat dit niet meer geregistreerd en eigenlijk interesseert het haar onvoldoende om de benoeming opnieuw te halen. Iedereen die haar kent en een periode heeft zien judoën weet ondertussen dat ze eigenlijk tweede dan is en behandelt haar ook als zodanig. De rest van de mensen is over het algemeen toch niet van haar niveau en dan past ze zich gewoon aan zodat het een eerlijke strijd is, hoewel ze toch zelden verliest, dat gaat haar dan nog net wat te ver. Maar tussen net niet winnen en verpletterd worden zit een gigantisch verschil.

Vandaag zijn er alleen mannen aanwezig, normaal judoën er nog twee vrouwen mee in deze groep van 8 (of 9 als Kick mee wordt geteld), maar al snel wordt haar verteld dat ze naar een kampioenschap zijn.
"Waarom doe jij eigenlijk nooit mee aan kampioenschappen? Ze zijn anders dan gewone wedstrijden." Kick glimlacht, ze denkt terug aan haar eerste europees kampioenschap Taekwondo. Ze was 13 en ze was rebels, maar ook uiterst gepassioneerd. Door een fout aan haar zijde werd ze tweede, met het feestje naderhand is ze dronken geworden en ze kon het erg goed vinden met de kampioen. Het is uit de hand gelopen en zoals haar geluk haar toelacht, was het dan ook direct raak. 8 maanden later werd Blind Eye geboren, het mooiste meisje van de hele wereld voor haar. Hoewel haar vader haar lief had, heeft hij Blind Eye nooit officieel erkend. In zijn milieu was zoiets onacceptabel en Kick begreep de afwegingen van hem wel. Ze is nog een paar keer op bezoek geweest bij hem met Blind Eye en heeft hem tot de tweede dramatische dag op de hoogte gehouden van haar welbevinden en hij vroeg er ook met regelmaat naar.
"Ik ben gewoon niet zo'n wedstrijdtype meer en zo anders zijn kampioenschappen nu ook weer niet." Kevin glimlacht terug,
"Je lijkt er anders warme herinneringen aan te hebben" het is een volhouder, weet ze. En eigenlijk heeft hij ook wel gelijk en zou ze het weer wat moeten gaan oppakken. Het is beter dan alleen maar demonstraties lopen en bloggen. Dat laatste is haar inkomstenbron, het eerste is haar inspiratiebron. Haar manier van schrijven is voor de meeste mensen erg intrigerend. Het zijn verhalen die in blokken van zo'n 1000 woorden zijn opgedeeld en elk blok geeft een beeld van haar wereld van enkele seconden. Het zijn de meest hectische en dramatische gebeurtenissen uit haar leven geweest die ze op papier zet en ook schetsen bij maakt. Een schets is ze gemiddeld zo'n 15 minuten aan bezig, het is digital art, maar kan voor 20 dollar het internet op (voor de gemiddelde maat). Afhankelijk van het verhaal, de hoeveelheid volgers en het type schets wordt hij over het algemeen tussen de 5 en 50 keer verkocht. Eigenlijk altijd de moeite waard dus.
"Ik zal er nog eens over denken, wanneer is de volgende?" zijn mond valt open van verbazing en de hele zaal valt stil. Haar zicht vertelt haar dat de meeste mensen compleet verbaasd zijn.
"Dat zou ik moeten opzoeken."
"Over 5 weken, 17 mei, overmorgen sluit de inschrijving." het is de meester die als eerste zich weer echt bij elkaar raapt. "maar je moet dan wel echt bruine band starten." hij weet dat het eigenlijk niet eerlijk is voor de andere deelnemers dan, maar regels zijn regels en ze moet eigenlijk gewoon zorgen dat ze de komende tijd haar dan's haalt. Ze denkt nog altijd dat ze tweede dan is, maar eigenlijk weet hij wel beter. Als hij haar vergelijkt met grootmeesters is ze waarschijnlijk vierde dan, maar in ieder geval derde dan.
"17 mei, ik geloof dat ik dan nog niets op mijn agenda heb staan. Ik zal er vanavond even naar kijken en volgende week dan laten weten." Nu ze besloten heeft dat ze het in principe gaat doen, heeft ze er direct volledig zin in. Ze gaat voor de winst en weet ook dat ze dan weer strakker aan haar techniek moet gaan werken. "Kunnen we beginnen, meester?" met haar ogen vol vuur en passie is ze klaar voor de les.

Duke

"Utah, Salt Lake City, een demonstratie tegen dierenmishandeling, over 5 dagen." hij trekt een wenkbrauw op, aan dat soort demonstraties doet hij nooit mee. Hij is meer het type van de politieke demonstraties. Hij heeft Kick leren kennen op een grote demonstratie in Washington, één van de weinige waarvoor hij gevlogen heeft en toen kwam hij er ook achter dat ze nog een betaalbare woning zocht. Hij wist dat hier appartementen vrij waren en zo is ze dus uiteindelijk in zijn buurt terecht gekomen.
"Duke mag de held van de demonstratie zijn?" nu is het haar beurt om een wenkbrauw op te trekken. Hij had Duke wel eens in actie gezien en daar wordt niet bepaald een heldenstatus aan vastgeknoopt. Het zou zelfs nog wel eens lastig kunnen zijn om Duke zijn tuigje te laten dragen omdat sommige mensen een hulphond ook zielig vinden omdat ze zo veel moeten werken. Maar aan de andere kant is het ook een stuk veiliger naar de politie toe als hij hem wel draagt. Duke moet bij haar blijven als ze om welke reden dan ook door de politie ingesloten wordt. Dat is haar grootste angst, het moment dat bij haar het ergste uit de hand kan lopen. Ze kan er gewoon niet mee omgaan en haar lichaam draagt de littekens van hoe ernstig het fout kan gaan. Geen enkel wapen is haar vreemd. Op dat soort momenten weten mensen vaak ook niet goed wat Duke doet trouwens, als hij dan ingrijpt, maar eigenlijk is de andere manier van ingrijpen die Duke soms van haar mag doen nog veel gevaarlijker. Naast hulphond is hij namelijk ook verdedigingshond en dat doet hij eigenlijk het liefst. Het is alleen één keer dusdanig uit de hand gelopen dat hij iemand nek heeft gebroken. Deze persoon hield iemand onder schot en in plaats van dat hij voor zijn bovenarm ging, wat de normale, aangeleerde, methode is om iemand van achteren te bijten,  ging hij voor de nek en brak deze in één klap. De persoon was op slag dood, ze heeft hemel en aarde moeten bewegen om hem eerst verborgen te kunnen houden voor justitie om daarna bij alle onderdelen van de MAG-test te mogen zijn. Ze was daar ook heel duidelijk in. Als het niet had gemogen, dan zou zij bellen en werd hij dezelfde dag nog gedood en zou ze daarna aangeven waar ze zijn lichaam zouden kunnen aantreffen. Ze wist dat het een levensgevaarlijke situatie zou worden als hij zonder haar aanwezigheid uit de kennel gehaald zou worden, die hele test zou dan niet eens meer aan de orde zijn. Maar omdat zij er nu bij was, is hij met 10'en geslaagd. De appèl die zij over hem heeft is gigantisch, zodanig dat de meeste mensen zich er werkelijk niets bij kunnen voorstellen.
"Laten we Duke voornamelijk onopvallend houden." hij glimlacht, hij dacht terug aan die keer dat ze ingesloten werd door de politie. Allerlei demonstranten gingen zich er mee bemoeien toen Duke tegen haar begon te blaffen, maar Duke liet zich niet afleiden. De blik in Kicks ogen was toen bizar, ze was onbereikbaar, maar Duke ging net zo lang door totdat hij haar stukje bij beetje weer terug naar het heden kon krijgen. Robert had nog nooit een hond zo lang zo geconcentreerd zien werken en tegelijkertijd had hij ook nog nooit de politie zo zien twijfelen hoe te reageren. Uiteindelijk besloten ze af te wachten en later heeft Kick uitgelegd dat dat ook de enige veilige en daarom juiste oplossing was. Een paar uur later trok een demonstrant een mes, Kick was al lang weer gewoon aan het rondlopen en ze zag het gebeuren maar wist ook dat ze te ver weg  was om zelf in te grijpen. Duke zag het ook gebeuren en zijn hele houding veranderde. De killer in hem kwam naar boven en Kick gebruikte haar handen om zeker te zijn dat zijn blik op de juiste persoon gericht was, waarna ze 'pak hem' zei. Hij schoot er als raket vandoor het brak de demonstrant zijn arm toen hij hem daar pakte. Hij hield hem tegen de grond totdat de politie arriveerde en Kick was ondertussen er ook naartoe gehaast. Toen de politie daar eenmaal was liet ze Duke lossen en naast komen. Hij was nog altijd klaar voor de kill, maar hij gehoorzaamde feilloos. Vanaf dat moment had Robert heilig respect voor Duke, tot bangig aan toe. Het ging zo hard en zo genadeloos en tegelijkertijd zo strak onder controle, dat hij wist dat er echt niet met Duke te spotten viel. Het was dezelfde intense en geconcentreerde houding als toen hij met Kick bezig ging toen ze ingesloten was en daar verkeerd op reageerde. Maar nu was hij intens aan het aanvallen, het was doodeng.
"Ik moet er weer vandoor, houdoe" zijn lichaamshouding verandert, het gesprek heeft voor hem eigenlijk al te lang geduurd. Robert is altijd op de vlucht, waarvoor is voor niemand duidelijk. Ze twijfelt of Robert überhaupt wel weet waarvoor hij vlucht en of hij zich er wel bewust van is dat hij vlucht. Want het is zo standaard aanwezig, dat het ook wel eens ingesleten gedrag kan zijn. Maar ze vraagt het niet aan hem, want sommige dingen zijn gewoon zoals ze zijn. Sommige dingen worden niet uitgesproken, sommige dingen zijn veiliger als ze niet uitgesproken worden. Veiligheid, voor haar een zeer groot goed en zelden aanwezig. Nu Duke erbij is gaat het beter, ze weet ook eigenlijk wel dat ze een hulphond moet hebben, maar in de periodes dat het goed gaat heeft ze liever toch geen hond. Het is namelijk ook altijd een zorg en demonstraties lopen blijft lastiger met hond. Ook het vluchten is veel ingewikkelder met hond. Zelf kan ze muren van gebouwen beklimmen maar als Duke mee is, is dat geen optie. En als ze ergens anders wakker wordt is het altijd maar weer de vraag of de hond mee is gekomen en zo niet, of hij wel veilig is. Dat laatste weet ze zelden, alleen als ze alle communicatie heel goed geregeld heeft is dat bekend, maar dat is niet altijd mogelijk. Voor Duke heeft ze niet kunnen regelen. Duke is sowieso te gevaarlijk om te herplaatsen, maar alleen het uit huis halen is al een uitdaging, eigenlijk moet hij gewoon afgeschoten worden als zij er opeens niet meer is.
"Ciao." en daar gaat Robert, er blijkt een gat in de oudere van zijn twee schoenen te zitten. De ongelijke stoeptegels deren hem niet, met grote passen loopt hij weg, vlucht hij weg, op zoek naar veiligheid, veiligheid die hij door vluchten nooit gaat vinden. De tegels waar hij overheen stapt zijn slijts, bij vrijwel alle stenen is de gladde bovenlaag weggesleten en is de kiezellaag bovenaan de tegel verschenen. Sommige tegels zijn gebroken, of zelfs meerdere malen gebroken. Binnenkort wordt de straat opgeknapt, ze is benieuwd of dan ook de tegels vervangen zullen worden.
Robert stapt de hoek om en hij is buiten haar blik geraakt, met haar zicht volgt ze hem nog even en ze ziet hoe zijn stappen verkleinen, ze pas vertraagd en hoe hij weer iets tot rust komt. Met 10 zinnen is een gesprek voor hem al erg lang. Ooit is ze tot 14 zinnen geraakt, maar meestal is het met 8 zinnen op. Het blijft een wonder dat ze via hem hier een huis heeft kunnen vinden. Gelukkig is hij via de mail wel veel beter te spreken. Hij blijkt behoorlijk filosofisch te zijn, maar op straat is daar niets van te merken. Het is een dwalende verstrooide jongeman die het gesprek nauwelijks durft aan te gaan.
Duke tikt haar aan. Ze kijkt hem verdwaasd aan, ze was toch niet aan het flashen? Maar dan voelt ze dat haar lichaam spanning opgebouwd heeft en beloont hem  "goed zo jochie, braaf." en gaat lichaamsdeel voor lichaamsdeel af om de spanning af te bouwen terwijl ze een stap voor haar deuropening staat. Ze vraagt zich even af waarom ze niet langer in de deuropening staat, dan bedenkt ze dat ze Robert heeft omhelst en daarvoor een stap naar voren heeft gezet. Ze is al buiten daardoor en ze weet dat Duke graag zijn ronde wil gaan lopen. Ze controleert nog een laatste keer of ze haar sleutelbos in haar zak heeft gedaan en trekt dan de deur achter haar dicht. De straat is rustiger geworden, er passeren nog maar een paar auto's per minuut. Uiteindelijk is ze ook een kwartier bezig geweest om de spanning in haar lichaam weer kwijt te raken. Ze voelt de spanning weer opbouwen maar Duke reageert niet, ze krijgt twee auto's in haar zicht die voor haar een reden zijn om angstig te zijn. Het zijn twee grote zwarte suv's, ze brengen niet alleen herinneringen met hun mee maar ook angst voor de toekomst. Duke gaat wat steviger tegen haar aan zitten, 'we zijn samen' straalt hij uit. En ze legt haar arm om hem heen. Hij heeft gelijk, weet ze, ze zijn samen. De suv's passeren haar, ze rijden door langzaam voelt ze de spanning weer wegebben. Dan steekt ze de straat over en begint de wandeling voor Duke.

Het begin: Robert

Ze werpt een vluchtige blik naar buiten. Alles moet kloppen. Haar zintuigen beginnen de omgeving waar te nemen. Het gras op het perkje voor het huis heeft duidelijk te lijden gehad van de droogte. Ze zou daar iets aan kunnen doen, maar weet dat ze daar toch een te onregelmatig leven voor heeft om dat consequent te blijven doen. Ze is net weer terug nadat ze drie weken in New York is geweest. Duke staat naast haar, hij wil het perkje wel water geven, maar ze wil niet dat hij daar zijn poot optilt. De ruimte hier is beperkt en de buren vinden hem eigenlijk sowieso al overlast geven omdat hij bestaat. Honden zijn eigenlijk niet toegestaan in het complex waar zij woont maar omdat hij een hulphond is heeft hij een uitzonderingspositie. Toch probeert ze zo veel mogelijk rekening met de mensen te houden en Duke is ook nogal een hond. Met een schofthoogte van 75cm en een gewicht van 72kg is het een reusachtig beest. En hij heeft de uitstraling van een reusachtige herder, wat hij trouwens ook is ook. Duke is de laatste van zijn nest, ondanks dat hij uit een nest van 9 honden kwam en hij pas 1.5 jaar oud is. De eerste werd ingeslapen met 7 weken nadat hij de fokker dusdanig hard gebeten had, dat er permanente schade ontstaan is. Nummer 8 werd ingeslapen met 11 maanden, hij had een 4e bijtincident gehad.
Dat Duke nog nooit iemand onterecht gebeten had was niet aan Duke te danken. Het was een extreem pittige hond, maar zij heeft al haar tijd en energie erin gestoken en ze is zeer handig met honden. Ook zijn Duke en zij een match. Ze heeft Duke niet gekozen vanwege zijn karakter maar omdat hij de exacte energie had die zij zocht in een hond. Deze energie maakt dat hij heel geschikt was om te gebruiken als haar hulphond. Deze honden hebben van zichzelf al de juiste gevoelens om de baas te waarschuwen deze verdwaalt raakt in het verleden. Duke is een veteranenhond, een PTSS-hulphond. En ondertussen is hij zeer loyaal aan haar. Hij zou voor haar door de hel en terug gaan, maar hij heeft wel eerst van haar verwacht dat zij dat ook zou doen.
"Kick" vanaf de overkant van de straat komt een jongeman aangelopen. Zijn hartslag is 78 slagen per minuut, normaal voor Robert, zijn zwarte veters zijn zoals altijd ongestrikt en deze keer heeft hij niet alleen sokken aan van verschillende paren maar ook iedere schoen is oorspronkelijk van een ander paar. Zijn vaalblauwe spijkerbroek had eigenlijk al een week terug de was ingemoeten en zijn ooit witte t-shirt met een afdruk van het bedrijf waar hij werkt, YouthStart, is ook ver voorbij zijn tijdelijke houdbaarheidsdatum, maar eigenlijk interesseert al deze informatie haar weinig. Hij stapt met grote stappen over de ongelijke stoeptegels heen, het onkruid dat onder zijn voeten terechtkomt wordt gegeneerd. Het is druk op de weg, voordat Robert kan oversteken heeft hij 37 seconden moeten wachten. 20 auto's zijn gepasseerd, over het algemeen met veel te weinig ruimte ertussen om veilig te rijden. Een hoop mensen komen terug van hun werk. Overhemden en jurkjes die bezweet zijn, om de lichamen van vermoeide en gestresste mensen gedrapeerd. Mensen die over het  algemeen veel te weinig aan beweging doen en ook te zwaar zijn. Hoge bloeddruk en hoge hartslag komt beide veel voor, maar een enkele keer zit er iemand in een auto die het wel allemaal op orde heeft. Waarbij de cortisol-level niet zeer hoog is, de hartslag onder de 70 slagen per minuut is en fysiek in goede conditie is. Deze personen zijn echter veruit in de minderheid, de meeste mensen zijn nu eenmaal te zwaar en bewegen veel te weinig.
Robert steekt over terwijl hij de putdeksel net ontwijkt door een halve pas van de kortste route af te wijken. Dan stapt hij weer de stoeprand over, het perkje met het gedroogde gras in. Het snoeppapiertje dat ook in het perkje ligt, kraakt onder zijn schoen. Kick ontvangt hem met open armen en als oude vrienden geven ze elkaar een omhelzing als begroeting. Ze heeft hem voor het laatst  5 weken terug gezien, toen waren ze beide in een plaatsje dicht bij New York, maar hij was niet bij de grote demonstratie in New York zelf de afgelopen 3 weken.
"Kick de Demonstrant, heb je het nog mensen moeilijk gemaakt?" ze glimlacht, hij is ook altijd zo lekker open. Ze denkt terug aan de demonstratie, aan het tentenkamp waar ze de afgelopen 3 weken gebivakkeerd heeft en alle demonstraties waar ze aan meegedaan heeft. Duke heeft zich keurig gedragen, en eigenlijk is de hele periode foutloos gelopen. Dat is zeldzaam, de meeste demonstraties waar ze komt lopen ergens wel uit de hand. Maar deze ronde had ze geluk, zowel de politie als de demonstranten gedroegen zich keurig. Het was dan wel een hippie-demonstratie, maar zelfs dan kan het gigantisch uit de hand lopen weet ze uit ervaring.
"Viel eigenlijk wel mee. De sfeer was goed." met een stevige vuist bokst Robert tegen haar schouder aan. Ze laat het, want ze weet dat het geen kwaad betekent. Duke  verandert iets van houding, maar ze hoeft er nog niks van te zeggen. Hij weet dat hij niet in mag grijpen zolang de baas niets zegt en gewoon aanspreekbaar is. Dat vindt hij stom en onnuttig, maar hij weet dat dit niets verandert aan het feit dat ze de regels nu eenmaal zo opgesteld heeft en hij zich aan haar regels te houden heeft.
"Heb je al een nieuwe in de planning staan?" Robert is altijd nieuwsgierig naar haar planning, maar meestal geeft ze er niets van weg. Deze keer kan het wel, ze weet dat Robert niet zal vliegen en het is  een redelijk risico-arme demonstratie. Voor haar is haar veiligheid altijd een grote uitdaging. Ze heeft tijdens de demonstraties met sommige mensen bepaald geen vrienden gemaakt en dat betekent dat ze haar planning over het algemeen goed geheim moet houden zodat er zo min mogelijk mensen zich op haar komst kunnen voorbereiden. Overigens heeft ze aan beide kanten kwaad bloed veroorzaakt. Zowel sommige politieagenten als sommige mede-demonstranten kunnen haar bloed wel drinken. Maar er zijn er ook zat die het juist fijn vinden als ze er is. Ze heeft namelijk de naam dat ze altijd eerlijk handelt, onrust vroegtijdig probeert de kop in te drukken en geen wapens tolereert die niet toegestaan zijn. Als ze op een demonstratie is waar sommige mensen molotov-cocktails hebben, jat ze er zo veel mogelijk en stuurt ze de politie tijdens de demonstratie al een bericht wie er nog molotov-cocktails heeft en na de demonstratie de lokatie waar ze deze tijdelijk heeft bewaard. Ook vuurwapens en messen jat ze en speelt ze door naar de politie. Maar anderzijds grijpt ze ook in bij te heftig politiegeweld. Knokken met demonstranten is ze op zich niet op tegen, mits de demonstranten het zelf hadden uitgelokt. Ook moeten de remmingen wel aanwezig blijven en dat gaat soms wel eens mis. Een tijdje terug moest ze iemand nog reanimeren nadat ze eerst de politie lam geslagen had zodat ze bij hem kon komen. Daar was over alle grenzen gegaan.

Nanowrimo

Kick the Protestor of Kick de Demonstrant is een personage waar ik al langere tijd mee werk. Maar nog niet eerder is zijn ook maar ten dele op papier terecht gekomen. Daar wordt voor Nanowrimo verandering in gebracht. Kick krijgt haar eigen tekst. En om in haar stijl te blijven, haar eigen blog.

Nanowrimo staat voor National Novel Writing Month en is een wedstrijd, een spel, waarbij iedereen probeert een verhaal van 50.000 woorden te schrijven in slechts 1 maand tijd, November. Het is de gedachte dat je je inner editor uit zet en gewoon aan de slag gaat. Dat je eerste versie belabberd is, geeft niet, het gaat erom dat je 50K aan woorden op papier zet.

Ieder jaar weer is het voor mij een uitdaging om dit aantal te halen, meestal lukt het niet. Maar dit jaar heb ik er goede moed in. Ik ben begonnen, gestrand, maar gewoon al op 11 november verder gegaan en vandaag dus weer verder. Tot nu toe heb ik 8357 woorden. Als ik de hele maand gelijkmatig door zou schrijven zou ik nu op 20.000 woorden moeten zitten om op tijd te eindigen. Daar ben ik nog niet. Maar ik ben wel een inhaalslag aan het doen en ik ben nog niet door mijn inspiratie heen. Kick kicks ass.

Doordat ik mijzelf de luxe heb gegund om Kick door de hele VS te laten demonstreren, zijn plotholes minder een probleem. Puur omdat de politie in New York dingen weet die zij gedaan heeft bij demonstraties betekent niet dat de politie in Michigan of Washington dat ook weet. Dit geeft haar veiligheid, maar dat staat op het punt te veranderen.