De confrontatie

"Er is gezegd dat iedereen moest blijven waar hij was." Kick haalt rustig maar diep adem, de woorden als het ware tot zich door laten dringend en de tijd nemend om een passend antwoord te formuleren. Ze wil per se haar uitkomst, maar weet ook dat het lastiger is om tot daar te komen bij een Wesp. Die laten zich, in tegenstelling tot de Grasshopper die haar naar binnen liet, lastig sturen.
"Op het moment dat dat hier gezegd werd, was ik waarschijnlijk nog buiten. Binnen was mijn hond nodig en dus ben ik naar binnen gegaan." Door het aan te sturen op haar hond hoopt ze dat de spanning er wat af gaat. Maar ze weet ook dat het een risico is, de kans dat ze haar naar buiten sturen en enkel de hond binnen toelaten is aanwezig. Aan de andere kant heeft hij ook opgemerkt hoe ze de hond direct corrigeerde op het moment dat deze op hem reageerde. En hij herkende het kaliber hond. Erger nog, hij herkende de hond en daarmee herkende hij ook de baas.
"U hoort hier niet en uw hond net zo min. Loop even met mij mee en neem de hond mee." Kick hoort aan zijn stem dat er geen keuzemogelijkheid is en de veteraan redt het nu wel zonder Duke, dus dat is ook geen reden tot afwijzen meer. Ze kijkt de veteraan aan en deze knikt, hij is nog niet helemaal ontspannen maar zijn blik is al een stuk zachter geworden dan toen ze net binnenkwam. Ze knipt met haar vingers en wijst naast haar, Duke springt direct in de houding en  zit in een seconde op de naast-positie, ze pakt rustig de lijn vast. Het meisje is nog altijd bang en zodra ze buiten gehoorsafstand zijn geeft Kick aan dat daar eigenlijk wel even een agent naartoe moet, er is nu toch voldoende mankracht aanwezig.
Hij negeert het. Of eigenlijk, hij handelt er niet naar. Maar ze weet dat hij alle kennis opslaat en aan zijn manier van doen is ze er vrij zeker van dat hij haar (her)kent. Ze is hard aan het graven wanneer ze hem zou kunnen zijn tegengekomen. Er zijn demonstraties waar ze (in de ogen van de politie) een positieve bijdrage heeft geleverd maar er zijn ook demonstraties geweest waarbij ze volgens hen de grootste raddraaier was. Meestal is ze gemiddeld, als er niets raars gebeurt tijdens de demonstratie, en aangezien ze hem in ieder geval niet van de raddraaier-demonstraties herinnert denkt ze dat het van een gemiddelde demonstratie is. Toch is hij bepaalt niet happy met het feit dat ze hier aanwezig is. Gelukkig was ze met een groep, dus heeft ze getuigen dat ze deze ronde alleen maar positieve bijdrages heeft geleverd.
Zodra ze een stukje bij de deur weg zijn en ook niet direct op gehoorafstand van zijn collega's, vertraagt hij zijn pas, het verbaast haar, want normaal stoppen ze dan direct en draaien ze zich naar haar toe, maar hij niet. Hij blijft rustig aan lopen, terwijl ze naast elkaar lopen. Dat is conflictverminderend gedrag, blijkbaar is hij niet van plan de keiharde confrontatie aan te gaan, ze ontspant iets. Onopvallend past ze haar pas aan hem aan, ze gaat synchroon met hem lopen. Zijn hartslag is 89 slagen per minuut, hij vindt dit blijkbaar toch spannend, want hij is iets verhoogt met eerder terwijl de beweging beperkter wordt. Hij staat op scherp.
"Wat deed u daar?" de stem was niet vragend, hij was eisend en even wil ze in de weerstand gaan. Dan tikt Duke haar hand aan met zijn snuit en ze laat het weer los.
"We kwamen om even wat te drinken, maar toen we narigheid waarnamen, hebben we buiten ingegrepen." ze gebruikt bewust de term we, om meerdere redenen. Ten eerste geeft het de indruk dat ze gezamelijk de observatie hebben gedaan, gezamelijk het plan hebben gevat en gezamelijk het burgerarrest hebben uitgevoerd, ten tweede geeft het aan dat er dus getuigen zijn, ten derde haalt het de focus voor een klein deel van haar af. Hij vertraagt een fractie van een seconde zijn pas, hij had het gehele verhaal blijkbaar nog niet gehoord. Toch herstelt hij razendsnel en verandert zijn tempo voor een buitenstaander niet. Zij merkt het wel op, hun passen zijn niet volledig synchroon meer en ze past haar pas aan. Ze weet dat het synchroon lopen vaak kalmeert. Het geeft een gevoel van eenheid, zelfs al zijn mensen zich daar zelden van bewust.
"Wie zijn wij?" Hij merkt dat ze haar pas weer naar hem aanpast en het verbaast hem. Hij kent haar als raddraaier van verschillende demonstraties. Meestal zit hij in de wagen en ze heeft hem dus nog niet gezien, terwijl hij vaak juist de taak had haar en haar hond in de gaten te houden. Het was een valse, dat dier, had al meerdere agenten gebeten, maar nooit zonder haar toestemming en nooit zonder reden. Zelfs al wilden de agenten daar niets van horen, ze waren over de streep gegaan, hun gedrag was onaanvaartbaar op het moment dat ze gebeten werden. Maar toch was hun gedrag geen correcte reden om de hond te laten bijten. Hoeveel er werkelijk aan haar gedaan moest worden, wisselde per demonstratie. Hij begon het gevoel te krijgen dat er logica in zat, maar hij kon er nog niet zijn vinger op leggen. En het gedrag dat ze nu vertoonde paste als het ware bij die logica, maar toch ook niet. Wat hij in ieder geval zeker wist, was dat de confrontatie met haar zoeken eigenlijk nooit verstandig is. Ze moet ergens toe gepraat worden, alle versies van dwang zijn tot nu toe altijd verkeerd afgelopen, ook als ze door zijn team zijn uitgevoerd.
"De mensen van de 11-uursgroep met Judo." ze kijkt hem aan terwijl ze haar pas behoudt. Ergens, vagelijk, doet hij bij haar wel een belletje rinkelen maar ze kan geen exacte locatie bedenken en ze is er ondertussen zeker van dat ze hem niet face-to-face is tegengekomen tot nu toe. Duke tikt haar nog een keer aan, ze beseft dat ze spanning opgebouwd heeft en laat het weer los. Ze geeft Duke een aai als bedankje, hij drukt zijn kop tegen haar hand als ze het doet. Hij lijkt na te denken over een passende volgende zin, stil lopen ze naast elkaar de bocht om. Hij is blijkbaar van plan om te gaan cirkelen en zij vindt het prima.
"Kunt u exact beschrijven wat er is gebeurd en vindt u het een probleem als ik het opneem?" zijn woorden zijn voorzichtig, beleeft ook, ergens klopt er iets niet voor haar maar ze weet ook dat het voor hun beide een ongemakkelijke situatie is. Soms is er dan geen passende zin.
"Geen enkel probleem." en ze wacht even terwijl hij op zijn telefoon de microfoon opstart. Hij blijft lopen en zij blijft synchroon met zijn pas. Ze merkt dat zijn hartslag rustig aan daalt, hij is gezakt naar 83 slagen per minuut. Ook haar hartslag is gedaald, maar dat is iets dat ze niet synchroon brengt want die van haar is terug naar 51 slagen per minuut. Als hij zo ver is, vertelt ze de gebeurtenis met de belangrijkste details. De meeste details laat ze achterwege, maar ze weet dat dit voor nu voldoende is.
Hij zwijgt, haar verhaal is duidelijk en ze mist geen belangrijke details. Hij kan naderhand altijd eventueel nog voor verduidelijking vragen maar tot nu toe heeft ze alle punten behandeld en ze heeft er een duidelijke tijdsaanduiding bij. Als ze min of meer klaar is met haar verhaal zijn ze al min of meer terug bij het plaats delict, maar hij neemt er een ruime bocht omheen, er valt nog meer te bespreken. Dan zwijgt ze.
"Het is een duidelijk verhaal. Bedankt." en hij zet de opname stop. Terwijl hij met zijn telefoon bezig is lopen ze zwijgend verder. Ze is tevreden. Hij was duidelijk bereid om haar versie van het verhaal aan te horen en zijn bedankje was eerlijk, er zat geen vleugje leugen in en dus is haar verhaal goed aangekomen. Daarnaast begint hij ook echt te ontspannen, waardoor ook zij steeds verder ontspannen raakt. Doordat ze nu al haar getuigenverklaring hebben opgenomen wordt de kans dat zij op het bureau ook nog uitgebreid haar verhaal moet vertellen een flink stuk kleiner. Hij is klaar met zijn telefoon en stopt het weer weg.
"Er komt een uitgebreidere versie op papier. Deze mag uiteraard gebruikt worden maar blijft wel volledig mijn eigendom. Hij zal met enkele aanpassingen namelijk online gepubliceerd worden." nu kijkt hij haar echt verbaasd aan. Ze kijkt met een zachte blik terug.
"U bent een schrijver?" vraagt hij, terwijl hij terugdenkt aan een blog die hij een tijdje terug gelezen heeft. Hij vond toen al dat bepaalde dingen die beschreven worden erg aan haar deden denken, maar hij heeft het toen als toeval weggestopt. Nu wordt hij opnieuw aan het twijfelen gebracht, zeker omdat ze zo exact de tijden ook weet te benoemen.
"Ja meneer, ik blog mijn verhalen, samen met de tekeningen die ik per bericht plaats, verdien ik daarmee mijn inkomen." ze weet dat dit een vrij groot detail is en dat hij dit bij haar dossier zal schrijven, maar ze weet ook dat daarmee een belangrijk raadsel voor hen is opgelost. Namelijk dat ze bij al die demonstraties kan zijn, over heel Amerika, terwijl dat met gewoon werk niet mogelijk is en de kosten van het reizen behoorlijk op (moeten) lopen. Dat betekent dat er of rijke ouders achter zitten of illegale situaties. In haar geval zijn beide niet van toepassing. Met haar ouders heeft ze op het moment geen contact, hoe graag ze ook zou willen dat ze haar moeder zou kunnen spreken (haar vader kent ze niet) en de illegaliteit lokt haar absoluut niet. Dat is niet haar stijl.