"Ze zijn op het huis." Kick en Richard reageren sychroon, synchroon verbaasd. Dat was nergens voor nodig, maar ze zagen ook de blijdschap die het de barman bracht om dat te zeggen.
"Jullie zijn de helden van de avond, ieder op zijn eigen vlak." probeert de barman uit te leggen. Ze knikken begrijpend. Ze weten dat het misschien voor hen wel overdreven voelt, dat ze maar deden wat ze nodig hadden geacht, maar puur technisch gezien was het waarschijnlijk wel zo. In ieder geval voor Kick en Duke. Ze gaan aan een tafeltje zitten tegen de wand aan, een beetje in de buurt van de veteraan, met Kick aan de kant van Duke. Door het lopen van hen nadat ze bij de bar waren geweest werd de veteraan even wat uit zijn concentratie gehaald. Hij merkt Duke op en die staat rustig op om nu dan wel zijn aai te halen. De aandacht van de man is nog niet verder gegaan dan Duke. Kick herkent het wel, door de wereld zo klein mogelijk te houden is het behapbaarder, voelt het veiliger, hoef je aan minder dingen iets te doen. Vanaf een veilige basis kan je dan verder uitbreiden.
"Ha, mooie jongen." het zijn de eerse woorden die Kick hoort van hem. Duke heeft het weer gedaan. De veteraan kijkt rond, verbaast als hij merkt dat zij en Richard nu samen zijn en in zijn buurt zijn gaan zitten. Hoewel dat laatste hem eigenlijk nog het minst verbaast. Het blijft immers wel Kick haar hond en ze heeft hem niet voor niets. Hij had iets meegekregen van haar gedrag buiten op het plein en dat was niet kinderachtig. Maar ze lijkt geen militair te zijn, waar zou ze dan deze schade hebben opgelopen?
"Het is fijn om toch nog even binnen te gaan zitten." Richard kan de opmerking niet volledig plaatsen. Hij begrijpt wel dat het fijn is, maar hij weet niet goed wat hij met de Toch moet doen.
"Hoe bedoel je?" Kicks blik verzacht, verdwijnt in de verte. Duke blijft wel bij de veteraan maar zijn blik focust zich op haar. Dit blijft iets dat voor haar lastig is. Na zo'n activiteit binnen gaan zitten, bij een wesp gaan zitten, met de rug naar de uitgang gaan zitten, niet een direct vrij vluchtpad hebbende. Maar zij is blij dat ze het toch gedaan heeft. Het is goed voor haar.
"Dit soort plaatsen blijven voor mij een drempel." opeens beseft Richard het, ze is ook nooit bij binnendemonstraties. Die worden ook zo veel mogelijk voorkomen en zijn dus ook vrijwel altijd illegaal en lopen daarom vaak uit de hand, maar op zich zijn uit de hand lopende demonstraties voor haar geen issue zover hij weet, net zo min als illegale demonstraties. Maar bij binnendemonstraties is ze gewoon nooit aanwezig.
"Je lijkt het niet zo op afgesloten ruimtes te hebben, of wel?" ze schudt zachtjes haar hoofd. Het niet zo op afgesloten ruimtes hebben is een behoorlijke understatement. Maar ze weet ook wel dat hij dit bewust doet. Hij is haar aan het overtuigen om haar verhaal te doen, om zich naar hem te openen. Ze weet alleen nog echt niet hoe ze daar op in wil gaan, of ze daar op in wil gaan. Ze weet het gewoon niet. Of eigenlijk, weet ze het heel voorzichtig wel. Heel voorzichtig begint ze voor hem te voelen wat bij de leden van Team hoort. Ze wil er nog niet aan toegeven, het is te lang geleden dat ze echt in het Team gewerkt heeft, te lang geleden dat ze echt positief naar politie is geweest. Maar ze weet wel wat ze voelt. Ze voelt veiligheid bij hem en ze weet dat dat gevoel groter wordt naarmate ze meer op elkaar ingespeeld raken. Naarmate hij meer van haar weet en zij ook wat meer van hem. Maar dat laatste hoeft hij niet te vertellen, hij moet het laten zien. Door meer met hem om te gaan ziet ze steeds meer signalen van hem en het is een goeie. Hij geeft de juiste signalen af, hij behoort zelfs bij de wespen tot de elite of dat nu werkelijk (wettelijk) zo is of niet, dat maakt niet uit. Hij is gewoon ontzettend goed.
"Dat klopt, des meer afgesloten des te meer kans op ingesloten, des te meer kans op verkeerd handelen en des te meer kans op paniek." Aan de ene kant heeft ze nu een heel groot iets verteld, deze tekst geeft ontzettend veel inzicht in wat er bij een hoop demonstraties is misgegaan. Aan de andere kant geeft het ontzettend weinig tekst over de achtergrond van deze paniek. Waarom is ze zo bang om ingesloten te worden? Hij weet het niet. Hij weet wel dat wat zij beschrijft aan paniek bij insluiten het grote struikelblok tot nu toe is geweest. Die paniek is zo extreem en zij is zo extreem sterk, dat daar eigenlijk niets tegen bestand is.
"En paniek moeten we voorkomen." ze knikt, weer ziet hij haar even verdwalen. Dan is ze er weer bij.
"De paniek is angstaanjagend." even aarzelt ze "Waarvan ken ik u, van welke demonstratie kent u mij?" de vraag is er eindelijk uit, ze heeft het opgegeven om er zelf achter te komen. Hij glimlacht en knikt een soort van, ze is erg nieuwsgierig wat hij gaat antwoorden.
"Ik heb er nu 16 met u op de teller staan, maar ik ben vrijwel niet in beeld geweest. Ik denk dat de demonstratie in New Orleans wel een duidelijke indruk heeft achtergelaten. Duke heeft mijn team nog genegeerd toen terwijl hij met jou aan de slag was." Haar mond valt open. die heeft inderdaad indruk op haar achtergelaten. Dat team was goed, één van de tien allerbeste die ze ooit is tegengekomen als wespen en dat zijn er honderden over de hele wereld, ze doet haar mond weer dicht. Als Duke er toen niet geweest was had dat team haar onder controle weten te krijgen ondanks dat ze in een volle Flash schoot. Ze voelt weer hoe de angst haar hele lichaam in beslag nam. Duke raakt haar aan. Hij was toch bij de veteraan? Hij staat nu bij haar, beheerst springt hij op en legt hij zijn voorpoten op haar schoot en zijn kop tegen haar borst. 'dank je Duke' ze legt haar arm om zijn nek heen. De angst zakt weer wat. De agenten handelden correct, ze gaven haar geen ruimte om weg te komen maar in tegenstelling tot wat de meeste agenten doen, Wesp of niet, ze waren niet offensief naar haar, maar defensief. Ze hadden blijkenbaar aangevoeld dat dit de veiligste manier van handelen was. Toch kwam ze steeds dichterbij, totdat ze het niet meer trok en Duke ingreep. Toen ze weer eenmaal terug was bij de realiteit richtte Duke zich op hen en de situatie was toen al dusdanig weer veranderd dat ze haar lieten gaan. Het gevecht aangaan was op dat moment niet te verantwoorden, hoe graag ze haar ook wilden hebben. Ze is de demonstratie uit gevlucht en ondanks dat de demonstratie nog 3 dagen duurde, is ze niet meer teruggegaan. Het was duidelijk haar grens geweest.
"De defensieve voorwaartse ingreep." Richard kijkt veelbetekenend. Ze heeft het exact herkent, de manier van ingrijpen die zelden wordt toegepast omdat hij zeer lastig is. Iedereen moet namelijk defensief blijven handelen maar klaar zijn om in te grijpen als het, ondanks de defensieve houding, toch escaleert. Zijn team kan het, het was één van hun specialisaties en het was de reden dat uiteindelijk zij de regie bij Kick hadden gekregen. Offensief naar Kick reageren was namelijk al meerdere malen gruwelijk uit de hand gelopen. Duke kan flink bijten, de meeste slachtoffers zijn maanden uit de running. En ook Kick kan hard ingrijpen. Als zij schopt, breken er dingen. Dat ze Judoot, verbaast hem, hij had een krachtigere sport verwacht.
"Juist, het verbaasde ons dat hij alsnog niet werkte. Aan het begin leek je er wel goed op te reageren." Kick haalt een keer diep adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten