Duke

"Utah, Salt Lake City, een demonstratie tegen dierenmishandeling, over 5 dagen." hij trekt een wenkbrauw op, aan dat soort demonstraties doet hij nooit mee. Hij is meer het type van de politieke demonstraties. Hij heeft Kick leren kennen op een grote demonstratie in Washington, één van de weinige waarvoor hij gevlogen heeft en toen kwam hij er ook achter dat ze nog een betaalbare woning zocht. Hij wist dat hier appartementen vrij waren en zo is ze dus uiteindelijk in zijn buurt terecht gekomen.
"Duke mag de held van de demonstratie zijn?" nu is het haar beurt om een wenkbrauw op te trekken. Hij had Duke wel eens in actie gezien en daar wordt niet bepaald een heldenstatus aan vastgeknoopt. Het zou zelfs nog wel eens lastig kunnen zijn om Duke zijn tuigje te laten dragen omdat sommige mensen een hulphond ook zielig vinden omdat ze zo veel moeten werken. Maar aan de andere kant is het ook een stuk veiliger naar de politie toe als hij hem wel draagt. Duke moet bij haar blijven als ze om welke reden dan ook door de politie ingesloten wordt. Dat is haar grootste angst, het moment dat bij haar het ergste uit de hand kan lopen. Ze kan er gewoon niet mee omgaan en haar lichaam draagt de littekens van hoe ernstig het fout kan gaan. Geen enkel wapen is haar vreemd. Op dat soort momenten weten mensen vaak ook niet goed wat Duke doet trouwens, als hij dan ingrijpt, maar eigenlijk is de andere manier van ingrijpen die Duke soms van haar mag doen nog veel gevaarlijker. Naast hulphond is hij namelijk ook verdedigingshond en dat doet hij eigenlijk het liefst. Het is alleen één keer dusdanig uit de hand gelopen dat hij iemand nek heeft gebroken. Deze persoon hield iemand onder schot en in plaats van dat hij voor zijn bovenarm ging, wat de normale, aangeleerde, methode is om iemand van achteren te bijten,  ging hij voor de nek en brak deze in één klap. De persoon was op slag dood, ze heeft hemel en aarde moeten bewegen om hem eerst verborgen te kunnen houden voor justitie om daarna bij alle onderdelen van de MAG-test te mogen zijn. Ze was daar ook heel duidelijk in. Als het niet had gemogen, dan zou zij bellen en werd hij dezelfde dag nog gedood en zou ze daarna aangeven waar ze zijn lichaam zouden kunnen aantreffen. Ze wist dat het een levensgevaarlijke situatie zou worden als hij zonder haar aanwezigheid uit de kennel gehaald zou worden, die hele test zou dan niet eens meer aan de orde zijn. Maar omdat zij er nu bij was, is hij met 10'en geslaagd. De appèl die zij over hem heeft is gigantisch, zodanig dat de meeste mensen zich er werkelijk niets bij kunnen voorstellen.
"Laten we Duke voornamelijk onopvallend houden." hij glimlacht, hij dacht terug aan die keer dat ze ingesloten werd door de politie. Allerlei demonstranten gingen zich er mee bemoeien toen Duke tegen haar begon te blaffen, maar Duke liet zich niet afleiden. De blik in Kicks ogen was toen bizar, ze was onbereikbaar, maar Duke ging net zo lang door totdat hij haar stukje bij beetje weer terug naar het heden kon krijgen. Robert had nog nooit een hond zo lang zo geconcentreerd zien werken en tegelijkertijd had hij ook nog nooit de politie zo zien twijfelen hoe te reageren. Uiteindelijk besloten ze af te wachten en later heeft Kick uitgelegd dat dat ook de enige veilige en daarom juiste oplossing was. Een paar uur later trok een demonstrant een mes, Kick was al lang weer gewoon aan het rondlopen en ze zag het gebeuren maar wist ook dat ze te ver weg  was om zelf in te grijpen. Duke zag het ook gebeuren en zijn hele houding veranderde. De killer in hem kwam naar boven en Kick gebruikte haar handen om zeker te zijn dat zijn blik op de juiste persoon gericht was, waarna ze 'pak hem' zei. Hij schoot er als raket vandoor het brak de demonstrant zijn arm toen hij hem daar pakte. Hij hield hem tegen de grond totdat de politie arriveerde en Kick was ondertussen er ook naartoe gehaast. Toen de politie daar eenmaal was liet ze Duke lossen en naast komen. Hij was nog altijd klaar voor de kill, maar hij gehoorzaamde feilloos. Vanaf dat moment had Robert heilig respect voor Duke, tot bangig aan toe. Het ging zo hard en zo genadeloos en tegelijkertijd zo strak onder controle, dat hij wist dat er echt niet met Duke te spotten viel. Het was dezelfde intense en geconcentreerde houding als toen hij met Kick bezig ging toen ze ingesloten was en daar verkeerd op reageerde. Maar nu was hij intens aan het aanvallen, het was doodeng.
"Ik moet er weer vandoor, houdoe" zijn lichaamshouding verandert, het gesprek heeft voor hem eigenlijk al te lang geduurd. Robert is altijd op de vlucht, waarvoor is voor niemand duidelijk. Ze twijfelt of Robert überhaupt wel weet waarvoor hij vlucht en of hij zich er wel bewust van is dat hij vlucht. Want het is zo standaard aanwezig, dat het ook wel eens ingesleten gedrag kan zijn. Maar ze vraagt het niet aan hem, want sommige dingen zijn gewoon zoals ze zijn. Sommige dingen worden niet uitgesproken, sommige dingen zijn veiliger als ze niet uitgesproken worden. Veiligheid, voor haar een zeer groot goed en zelden aanwezig. Nu Duke erbij is gaat het beter, ze weet ook eigenlijk wel dat ze een hulphond moet hebben, maar in de periodes dat het goed gaat heeft ze liever toch geen hond. Het is namelijk ook altijd een zorg en demonstraties lopen blijft lastiger met hond. Ook het vluchten is veel ingewikkelder met hond. Zelf kan ze muren van gebouwen beklimmen maar als Duke mee is, is dat geen optie. En als ze ergens anders wakker wordt is het altijd maar weer de vraag of de hond mee is gekomen en zo niet, of hij wel veilig is. Dat laatste weet ze zelden, alleen als ze alle communicatie heel goed geregeld heeft is dat bekend, maar dat is niet altijd mogelijk. Voor Duke heeft ze niet kunnen regelen. Duke is sowieso te gevaarlijk om te herplaatsen, maar alleen het uit huis halen is al een uitdaging, eigenlijk moet hij gewoon afgeschoten worden als zij er opeens niet meer is.
"Ciao." en daar gaat Robert, er blijkt een gat in de oudere van zijn twee schoenen te zitten. De ongelijke stoeptegels deren hem niet, met grote passen loopt hij weg, vlucht hij weg, op zoek naar veiligheid, veiligheid die hij door vluchten nooit gaat vinden. De tegels waar hij overheen stapt zijn slijts, bij vrijwel alle stenen is de gladde bovenlaag weggesleten en is de kiezellaag bovenaan de tegel verschenen. Sommige tegels zijn gebroken, of zelfs meerdere malen gebroken. Binnenkort wordt de straat opgeknapt, ze is benieuwd of dan ook de tegels vervangen zullen worden.
Robert stapt de hoek om en hij is buiten haar blik geraakt, met haar zicht volgt ze hem nog even en ze ziet hoe zijn stappen verkleinen, ze pas vertraagd en hoe hij weer iets tot rust komt. Met 10 zinnen is een gesprek voor hem al erg lang. Ooit is ze tot 14 zinnen geraakt, maar meestal is het met 8 zinnen op. Het blijft een wonder dat ze via hem hier een huis heeft kunnen vinden. Gelukkig is hij via de mail wel veel beter te spreken. Hij blijkt behoorlijk filosofisch te zijn, maar op straat is daar niets van te merken. Het is een dwalende verstrooide jongeman die het gesprek nauwelijks durft aan te gaan.
Duke tikt haar aan. Ze kijkt hem verdwaasd aan, ze was toch niet aan het flashen? Maar dan voelt ze dat haar lichaam spanning opgebouwd heeft en beloont hem  "goed zo jochie, braaf." en gaat lichaamsdeel voor lichaamsdeel af om de spanning af te bouwen terwijl ze een stap voor haar deuropening staat. Ze vraagt zich even af waarom ze niet langer in de deuropening staat, dan bedenkt ze dat ze Robert heeft omhelst en daarvoor een stap naar voren heeft gezet. Ze is al buiten daardoor en ze weet dat Duke graag zijn ronde wil gaan lopen. Ze controleert nog een laatste keer of ze haar sleutelbos in haar zak heeft gedaan en trekt dan de deur achter haar dicht. De straat is rustiger geworden, er passeren nog maar een paar auto's per minuut. Uiteindelijk is ze ook een kwartier bezig geweest om de spanning in haar lichaam weer kwijt te raken. Ze voelt de spanning weer opbouwen maar Duke reageert niet, ze krijgt twee auto's in haar zicht die voor haar een reden zijn om angstig te zijn. Het zijn twee grote zwarte suv's, ze brengen niet alleen herinneringen met hun mee maar ook angst voor de toekomst. Duke gaat wat steviger tegen haar aan zitten, 'we zijn samen' straalt hij uit. En ze legt haar arm om hem heen. Hij heeft gelijk, weet ze, ze zijn samen. De suv's passeren haar, ze rijden door langzaam voelt ze de spanning weer wegebben. Dan steekt ze de straat over en begint de wandeling voor Duke.