"Goedenavond." De barman kijkt op. Hij had duidelijk geen nieuwe klanten meer verwacht en ook geen behoefte meer aan nieuwe klanten. Het was een zware dag voor hem geweest. De meeste volwassenen die bij de overval aanwezig waren, zaten er nog steeds. Duke draalt direct af, dat is niets voor hem, maar ze weet het wel. De veteraan zit er nog altijd. Ze laat zijn riem los en hij loopt op zijn statige zelfverzekerde manier op de man af, die diep in zijn gedachten verzonken zit. Richard schudt zachtjes zijn hoofd, zij heeft Duke nodig en de veteraan is met heel andere dingen bezig en kan juist van hem schrikken.
"Voor mij graag een koffie." zegt hij, als ze bij de bar zijn gekomen. De barman lijkt hen herkend te hebben. Zijn blik verandert en hij wordt weer meer ontspannen.
"Een cola voor mij graag." Kick voelt hoe de sfeer steeds verder in het café ontspant. Grappig, wat een verschil het kan maken als bepaalde personen binnenkomen en herkend worden. Ondertussen is Duke aanwezigheid heel beheerst kenbaar aan het maken. In tegenstelling tot wat de meeste honden doen, gewoon een aai komen halen, is hij op een afstandje bij de man gaan liggen en met hondenogen aan het aankijken. Ze weet dat het een kwestie van tijd is voordat de energie voldoende tot de man is doorgedrongen om zijn focus te verleggen. Hij lijkt ver weg te zijn, Duke zal dat vast aangevoeld hebben. Ze weet dat ze hem op dit vlak kan vertrouwen, hier is hij de allerbeste in en hij doet het met overgave. Daarom durfde ze de lijn binnen los te laten, zelfs al vond Richard dat helemaal niets. Maar Richard moet nog veel leren over haar en Duke. Het voornaamste beeld is toch nog van de demonstraties, welke dan ook, ze is er nog steeds niet achter ondanks dat ze haar brein aan het pijnigen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten