De wandeling

Ze begint met een paar minuten stevig doorwandelen en dan zijn ze op een hondenveldje, nadat Duke daar een paar minuten zijn ding heeft kunnen doen roept ze hem terug naast zich en gaat het echte lopen beginnen. Ze brengt een zweefmoment in haar lopen aan en al snel rent ze op een flink tempo naar de buitenwijken van de stad. Na een half uurtje hardlopen zijn ze in de ruime buitenwijken van de stad beland en daar wandelt ze weer een stukje door een parkje dat daar is. Duke zit aan de lijn, ook als hulphond worden loslopende honden hier niet gewaardeerd, maar hij kan toch even ontspannen lopen. Het is half augustus en ondanks dat de tijd al begint op te schieten is het nog altijd heerlijk licht. Er zijn een viertal gezinnen aan het picknicken en ze houdt Duke er bij weg. één van de honden van hen blijkt los te lopen en deze stuift blij op Duke af. "Duke, negeer." zegt ze, als de baas de hond niet blijkt te kunnen terugroepen. De baas roept  wel maar de hond negeert de baas. Duke negeert braaf de hond, maar zijn blik is wel op de hond gericht en die is erg duidelijk: opzouten. Nog even doet de hond een poging maar Kick weet hem bij zijn halsband te pakken en geeft hem een zetje richting de baas. De hond geeft het op en ze is blij toe. Duke had hem afgemaakt als hij daar toestemming voor had gekregen.
Na een kwartiertje in het park gewandeld te hebben gaan ze weer verder. Ze gaat nog verder de stad uit, het rentempo ligt nu nog hoger dan het eerste half uur en dan zijn ze buiten de stad. Ze klikt Duke los en gaan samen renspelletjes spelen. Hoe snel zij ook is, Duke is altijd sneller. Buiten de bebouwing is het rustig, maar ze weet dat ze straks ook weer terug moet. Ze negeert het.
Na een uur buiten de stad gespeeld te hebben gaat ze weer terug. Ze lijnt Duke aan de rand van de bebouwing weer aan en ze weet dat het nog drie kwartier terug hardlopen is op een hoog tempo, maar aangezien ze de laatste 10 minuten wandelt en de 10 minuten daarvoor rustig hardloopt, ze nog wel een uur onderweg is. Het wordt al aardig schemerig als ze bij haar appartement aan komt, maar het was wel heerlijk om te doen. Ze kijkt op haar horloge, 22.40. Vandaag is er Judo-training en de laatste les is van 23 uur tot middernacht. Als ze snel haar spullen pakt moet ze nog net mee kunnen doen. De meester is gewend dat ze zo af en toe een les mee doet en aangezien ze gewoon haar jaarcontributie betaaalt, maakt het hem niet uit. Ze past haar niveau gewoon aan aan de groep waar ze mee doet. Eigenlijk ligt haar niveau boven die van de meester, dus er is nooit een les die ze niet aan kan en Duke ligt gewoon braaf in de hoek van de zaal op een kleed. Ze besluit het te doen, ze heeft wel zin om weer eens te judoën, daar is het de laatste tijd veel te weinig van gekomen. In het verleden heeft ze op topniveau gejudoëd maar de wedstrijden trekken haar al heel lang niet meer. Ze doet nu allerlei martial arts sporten en heeft geen duidelijke voorkeur voor welke nu het fijnste is. Eigenlijk vindt ze ze gewoon allemaal wel prima. Ze vindt het heerlijk de stabiliteit van deze kunsten te ondervinden en in een groep is het gewoon gezellig. Ze blijft dus zo af en toe lessen en op het moment doet ze judo.
Binnen pakt ze de tas met haar judo-spullen van de plank. Duke kijkt haar blij aan, hij heeft blijkbaar nog wel zin om wat extra's te doen. Het is één van de redenen waarom ze zo blij is met hem, hij is altijd in voor meer. Het is direct ook één van de redenen dat het met de andere nestgenoten mis is gegaan. Hij moet bij haar altijd klaar zijn om te werken, de meeste nestgenoten moesten het doen met 3x 30 minuten wandelen en een half uurtje trainen per dag. Dat is voor de meeste honden zat, maar een peuleschil voor dit type honden. Ze loopt rustig de trap naar beneden, eigenlijk wil ze rennen maar ze weet dat Duke iedere trede moet nemen, zo heeft ze het hem geleerd en verplicht, maar dan is het niet eerlijk als zij de trap in twee tot drie sprongen neemt.
Dan is ze bij de voordeur, ze haalt diep adem en Duke drukt zijn neus even tegen haar handpalm aan. Met haar zicht ziet ze dat alles op orde is, nog voor de deur open is, maar het blijft een drempel voor haar. Toch weet ze dat ze niet te lang kan aarzelen en ze doet de deur open en stapt rustig naar buiten. Normaal draait ze de deur van het complex niet op slot, maar na 22 uur is haar dringend verzocht het wel te doen, anders worden een aantal andere inwoners wel erg nerveus. Ze vindt het wel best. Het is normaal luiheid en niet met haar rug naar de mensen staan die op straat zijn, maar na tienen loopt er toch vrijwel niemand meer op straat dus dat is dan ook geen probleem meer.
Nadat ze de deur op slot heeft gedraaid pakt ze een rustig drafje op. Op deze manier raakt ze niet afgekoeld, maar spaart ze toch wat energie. De late les is een bruine en zwarte bandenles. Dat zijn de leukste lessen, maar ook de zwaarste, en ze heeft er al 2.5 uur hardlopen erop zitten.  Een paar minuten voor tijd komt ze aan, de zaal is verlicht dus de les gaat door. Ze loopt direct door naar de kleedkamer en schiet snel haar judopak aan. Ze is eigenlijk 2e dan maar door een hoop gebeurtenissen in het verleden staat dit niet meer geregistreerd en eigenlijk interesseert het haar onvoldoende om de benoeming opnieuw te halen. Iedereen die haar kent en een periode heeft zien judoën weet ondertussen dat ze eigenlijk tweede dan is en behandelt haar ook als zodanig. De rest van de mensen is over het algemeen toch niet van haar niveau en dan past ze zich gewoon aan zodat het een eerlijke strijd is, hoewel ze toch zelden verliest, dat gaat haar dan nog net wat te ver. Maar tussen net niet winnen en verpletterd worden zit een gigantisch verschil.

Vandaag zijn er alleen mannen aanwezig, normaal judoën er nog twee vrouwen mee in deze groep van 8 (of 9 als Kick mee wordt geteld), maar al snel wordt haar verteld dat ze naar een kampioenschap zijn.
"Waarom doe jij eigenlijk nooit mee aan kampioenschappen? Ze zijn anders dan gewone wedstrijden." Kick glimlacht, ze denkt terug aan haar eerste europees kampioenschap Taekwondo. Ze was 13 en ze was rebels, maar ook uiterst gepassioneerd. Door een fout aan haar zijde werd ze tweede, met het feestje naderhand is ze dronken geworden en ze kon het erg goed vinden met de kampioen. Het is uit de hand gelopen en zoals haar geluk haar toelacht, was het dan ook direct raak. 8 maanden later werd Blind Eye geboren, het mooiste meisje van de hele wereld voor haar. Hoewel haar vader haar lief had, heeft hij Blind Eye nooit officieel erkend. In zijn milieu was zoiets onacceptabel en Kick begreep de afwegingen van hem wel. Ze is nog een paar keer op bezoek geweest bij hem met Blind Eye en heeft hem tot de tweede dramatische dag op de hoogte gehouden van haar welbevinden en hij vroeg er ook met regelmaat naar.
"Ik ben gewoon niet zo'n wedstrijdtype meer en zo anders zijn kampioenschappen nu ook weer niet." Kevin glimlacht terug,
"Je lijkt er anders warme herinneringen aan te hebben" het is een volhouder, weet ze. En eigenlijk heeft hij ook wel gelijk en zou ze het weer wat moeten gaan oppakken. Het is beter dan alleen maar demonstraties lopen en bloggen. Dat laatste is haar inkomstenbron, het eerste is haar inspiratiebron. Haar manier van schrijven is voor de meeste mensen erg intrigerend. Het zijn verhalen die in blokken van zo'n 1000 woorden zijn opgedeeld en elk blok geeft een beeld van haar wereld van enkele seconden. Het zijn de meest hectische en dramatische gebeurtenissen uit haar leven geweest die ze op papier zet en ook schetsen bij maakt. Een schets is ze gemiddeld zo'n 15 minuten aan bezig, het is digital art, maar kan voor 20 dollar het internet op (voor de gemiddelde maat). Afhankelijk van het verhaal, de hoeveelheid volgers en het type schets wordt hij over het algemeen tussen de 5 en 50 keer verkocht. Eigenlijk altijd de moeite waard dus.
"Ik zal er nog eens over denken, wanneer is de volgende?" zijn mond valt open van verbazing en de hele zaal valt stil. Haar zicht vertelt haar dat de meeste mensen compleet verbaasd zijn.
"Dat zou ik moeten opzoeken."
"Over 5 weken, 17 mei, overmorgen sluit de inschrijving." het is de meester die als eerste zich weer echt bij elkaar raapt. "maar je moet dan wel echt bruine band starten." hij weet dat het eigenlijk niet eerlijk is voor de andere deelnemers dan, maar regels zijn regels en ze moet eigenlijk gewoon zorgen dat ze de komende tijd haar dan's haalt. Ze denkt nog altijd dat ze tweede dan is, maar eigenlijk weet hij wel beter. Als hij haar vergelijkt met grootmeesters is ze waarschijnlijk vierde dan, maar in ieder geval derde dan.
"17 mei, ik geloof dat ik dan nog niets op mijn agenda heb staan. Ik zal er vanavond even naar kijken en volgende week dan laten weten." Nu ze besloten heeft dat ze het in principe gaat doen, heeft ze er direct volledig zin in. Ze gaat voor de winst en weet ook dat ze dan weer strakker aan haar techniek moet gaan werken. "Kunnen we beginnen, meester?" met haar ogen vol vuur en passie is ze klaar voor de les.